Zaterdagmorgen vroeg, en de koersstress zat me alweer hoger dan ik van mezelf gewend was. Het was eigenlijk nergens voor nodig, maar toch. Eerste koers van het seizoen. Mijn eerste voor CT Cube-de Leasewinkel.nl en je wilt het vertrouwen dat de ploegleiding in je heeft toch niet beschamen. Ik had immers aangegeven deze koers graag te willen rijden en er klaar voor te zijn.
170 km. Vrije klassieker voor Elite en Beloften. Dat hield dus in dat ook de mannen van continental-ploegen zoals De Rijke, Koga en Piels aan de start stonden. En die mannen kunnen doorgaans een goed potje fietsen.
Het parcours kende ik gelukkig op mijn duimpje. Behalve dan het stukje tussen Leimuiden en Alphen a/d Rijn, waarvoor mijn duim iets te klein bleek. Ik had eerder in de week nog wel willen verkennen, maar het ontbreken van een routekaart en een surplus aan regen verhinderden dat.
Ik moest het dus doen met de kilometers asfalt die ik al wel kende van alle trainingen hier in de buurt. Zo kwam ik dus na de officiële start al snel in de kop van het peloton koekeloeren.
Van deze en gene had ik gelukkig voldoende tips ontvangen over waar de koers gemaakt zou worden. Na de bevoorrading ging het gebeuren. Zo was ik dus enigszins verrast toen het na Leiderdorp voor de wind zo hard ging dat het peloton in stukken brak. Tot daar zat ik goed van voren, maar ik had op het juiste moment niet voldoende vermogen (en een fruitreep in mijn mond) om aansluiting te vinden bij de eerste groep. De tweede groep ging mij ook iets te snel en dus belandde ik in groep 3. Daar vond ik mijn draai en zag ik ook dat het tempo in de eerste twee groepen voor meer renners te hoog lag.
De derde groep leek uit te groeien tot het peloton en ik zat hier wel lekker op mijn plaats. Deze plaats werd beter toen na Alphen a/d Rijn de groep in tweeën brak en ik me makkelijk in het eerste deel fietste. Toen kon ik eindelijk rust vinden om nieuwe bidons te gaan halen en nog wat te eten. Eigenlijk wat te laat, maar ik wist ook dat het na de bevoorrading, die nakende was, nog wel eens op de kant zou kunnen gaan.
Vlak voor de bevoorrading pakten we de voorste groep(en) weer op en zo vormde zich een peloton van een man of 70. Op de daarna volgende Hofweg zat ik attent van voren, maar de wind was te zwak om een verschil te maken. We konden dus en groupe naar de Maasdijk, die in de 59-jarige historie van deze klassieker vaak de scherprechter was.
Voordat we daar waren genoot ik echter al van wat lichte kramp die in mijn benen schoot. Snel wat drinken, eten en rekken verhielp het een beetje, al was het maar tijdelijk. Voor het oog van familie die in Den Hoorn langs de kant stond probeerde ik mezelf weer van voren te positioneren om op de Maasdijk niet verrast te worden.
Ook daar bleek te weinig wind te staan om grote verschillen te maken. Vrij relaxt zat ik continu bij de eerste 20 en dus ook in een eventuele eerste waaier. Van mij mocht de finale dus wel beginnen. Dit werd de eerste keer dat ik een Elite-klassieker finale zou rijden om de podiumplaatsen. Toch wel een beetje spannend dus. Gelukkig had ik in ploegmaat Jan Bos een goede adviseur.
Hij wees mij de juiste wielen aan om in te zitten en ik wist me ondanks de gemiddelde snelheid van 48 km/u in de laatste 10 kilometer goed van voren te houden, ook al vereiste dat soms flink wat schouderduwen en ellebogenwerk. Door de hoge snelheid begonnen mijn benen echter langzaam weer te verkrampen. Een oude trainingswijsheid schoot door mijn hoofd. Pijn is emotie en emoties kun je uitschakelen. En zo geschiedde.
Tot 300 meter voor de streep. Met 3 man vooruit gingen we sprinten om plek 4. Ik zat in tiende positie met ruimte om eruit te komen. Toen ik dat probeerde bleek de emotie van verkrampte spieren toch niet zo goed uit te schakelen als ik me had voorgenomen. Terwijl om me heen iedereen zijn sprint inzette, stond ik stil alsof ik aan het wachten was voor het laatste stoplicht voor Kijkduin.
Op 16 seconden van de winnaar, en 14 seconden na de eersten van het peloton sleepte ik mezelf over de streep. Mijn doel voor de wedstrijd, het uitrijden ervan, was bijna alsnog mislukt in de laatste stijgende meters de boulevard op.
Foto-credits: Harfoto.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten