Hel van Brabant

Mijn doelen voor dit fietsseizoen zijn (wat prestaties betreft) het behalen van een podiumplek bij een criterium en het uitrijden van een klassieker. De eerstgenoemde moet nog komen, maar de laatste heb ik afgelopen weekend al gehaald (gedeeltelijk dan).

Na mijn amateur A debuut in Vlaardingen, zette ik gelijk hoog in met het inschrijven voor de Hel van Brabant. Dit is een tweedaagse wielerklassieker in en rond Eindhoven. Zaterdag een etappe van 114 km en zondag eentje van 129 km.

Van verschillende kanten kreeg ik te horen dat dit wel een pittige wedstijd is. Naar het weekend toe werd ik dus toch wel steeds zenuwachtiger. Ik wist totaal niet hoe alles in zijn werk ging dus heb aan verschillende kanten advies gevraagd. Ik was gestart met uitrijden als doel. Voor mij geen ontsnappingen of kopwerk. Gewoon proberen mee te rijden met het pak, heel blijven en dan maar zien hoe ik de afstand verteer.

Met 4 WTOS’ers (Rik, Rene, Luuc en mijn persoon) stonden we aan de start voor het stadhuis van Eindhoven. Het eerste deel van de koers (de stad uit) was geneutraliseerd. Dat brengt echter wel paniek met zich mee: binnen 100 meter lagen er al 2 man tegen de grond.

Van achteren keek ik het een beetje aan en probeerde vlak voor het einde van de neutralisatie bij de voorste helft van het peloton te komen. Daarna ging het snel. Iedereen wilde zo snel mogelijk bij de eerste en enige kasseistrook zijn om een goede uitgangspositie te hebben.
Op die kasseistrook kon ik ook nog goed volgen. De adviezen over het aandrukken van de bidonhouders bleken hele goede, gezien het aantal losse bidons die over de kinderkopjes rolden.

De kilometers verdwenen gestaag onder de dunne bandjes en het tempo was voor mij prima bij te houden. Rik kwam informeren of ik nog mee wilde sprinten. Na 90 kilometer was ik er wel van overtuigd dat er ook nog wel snelheid in de benen zat, dus wilde hij wel voor mij de sprint aantrekken.

De finishstraat was een hele mooie. 4100 meter kaarsrechte tweebaans weg. Rik had me goed voorin gebracht, maar op 3 km van de streep raakte ik zijn wiel kwijt en werd ik ingesloten. Toen Rik dat zag, ging hij voor zijn eigen kans en demarreerde. Hij werd tweede!

Zelf had ik moeite om uit het gedrang te komen, maar wist nog wel een paar plaatsen te winnen en als elfde te eindigen. Een super bevredigend resultaat.

Op dag twee zou er een rit van 129 km verreden worden met daarin ook meerdere kasseistroken. Het zwaartepunt zou liggen tussen kilometer 40 en 50. Met iets meer wind dan de dag ervoor was de kans op grupetto compatto een stuk kleiner.

Een kilometer of vijf na een zenuwachte neutralisatie werd ik al getroffen door pech. Iemand die waarschijnlijk nog niet goed uitgeslapen was, reed achterop mijn derailleur. Die was daardoor zo verbogen dat ik de lichtste 5 tandjes achter niet kon gebruiken. Vervelend, maar ik moest het er maar mee doen.

De eerste 30 kilometer kostten me aardig wat moeite, maar ik kon nog wel bij de eerste helft in het peloton blijven. Toen de kasseizone eraan kwam en het peloton vaart begon te maken, kreeg ik nogmaals pech. Ditmaal een lekke band.

Na een minder gelukkige wielwissel (gaat lastig als je derailleur in de weg hangt) was ik weer op weg. Met een hoop moeite probeerde ik tussen de auto’s terug te komen bij het peloton. Toen ik eindelijk weer aan kon sluiten begon het peloton juist te breken.

Ik had na mijn lekke band al veel moeten geven, dus dit was teveel van het goede. Met ploeggenoot Rene heb ik samen nog geprobeerd om een achtervolging op gang te krijgen, maar dat mocht niet lukken. We hebben samen de koers verlaten en zijn binnendoor terug gereden om bij de finish te zien hoe kopman Rik verassend genoeg de etappe en het eindklassement naar zich toe wist te trekken.

Alles bij elkaar was dit een zeer leerzaam weekend. Ik weet dat ik dus de afstand aankan en nog mee kan sprinten. Ook weet ik nu dat het niet handig is om na pech te snel terug te keren in het peloton. Ik kijk al uit naar de volgende wedstrijd.

Fotocredits: wielerclub Eindhoven