FF gouw gaan schaatsen

Na het verschrikkelijke schransfestijn op eerste kerstdag (ondanks het fietsen tussen de gangen door) moest er vandaag maar weer wat gedaan worden. Ditmaal werd het schaatsen, en wel op natuurijs. Gezien de staat van het nabijgelegen natuurijs

2010: relaxt

Het begon allemaal op een mooie dag in februari. In een land waar het tropische klimaat uitnodigde om de hele dag slechts gekleed in zwembroek op het strand te liggen en te lurken aan een lekkere cocktail.

IJs-slalommen

Datum: 2 dagen voor pakjesavond
Locatie: Schipluiden (Zouteveenseweg/Holierhoek)
Temperatuur: -3 graden
Wind: Zuid-west
Windkracht: 2/3
Zon: flauw
Neerslag: een enkel verdwaald sneeuwvlokje
IJs: een hele hoop vierkante meters
IJskwaliteit: geen ijs voor softies

In de blub

Nog 19 dagen en dan is het zover. De door WTOS georganiseerde cyclocross-wedstrijd in het kader van de Regiocompetitie veldrijden zal op Zaterdag 18 December verreden worden in "het bosje achter de Ikea".

Gisteren hebben we, onder muzikale begeleiding van de New Kids, het parcours goed onderhanden genomen. Overhangende takken zijn weggesnoeid en bochten zijn netjes "neergelegd". Als klapstuk hebben we ook een 24 treden tellende trap gebouwd op een van de steilere heuvels op de route.

Een korte impressie van het parcours is hieronder samengevat in een filmpje. Meer info op de WTOS-Regiocross site

WTOS Regiocross 2010 from J Koop on Vimeo.

Uitkijk

Waar ik vroeger altijd uit keek naar de start van het schaatsseizoen is het voor mij dit jaar anders. Begin dit jaar heb ik besloten tot een sport-carrière-switch. Schaatsen ging (maar toch niet helemaal) en wielrennen kwam (al was het er al wel). Mijn eerste jaar in het Amateur-peloton zit erop en ik mag de komende 3 weken, na een slopend seizoen, genieten van broodnodige rust. En dat dan midden in het schaatsseizoen. Waar ik altijd zo naar uit keek.

Voor nu dit beknopte bericht. Ik zal binnenkort wat uitgebreider terugblikken op afgelopen seizoen.

NK baanwielrennen Amateurs

Zondag 14 november. Ik word wakker in een huisje ergens op de hoge veluwe tussen de guitige langoren. Een voor mij onbekend bed, maar dat heeft geen invloed gehad op mijn nachtrust. Die was prima. Ik strompel mijn bed uit, douw mijn hoofd onder de kraan en trek wat kleren aan. Met een nog half slaapdronken hoofd wandel ik naar het huisje naast de onze,

Duur?

Alles voor het NK baansprint op 14 november. Zo ook mijn eerste wedstrijd op de baan, afgelopen dinsdag. Een populaire (zo worden ze genoemd) wedstrijd in Alkmaar, met deze avond alleen maar duuronderdelen. En ik ben helemaal geen 'duurlul'.

Duuronderdelen? Ja: een puntenkoers over 20 ronden, scratch (rit in lijn) over 25 ronden en een leiderskoers over 20 ronden. Nou zul je misschien denken: 20 ronden = 5 kilometer, hoe kan dat nou duur zijn? In verhouding met de profs is dit natuurlijk weinig, maar voor amateurs is het lang zat. Zeker voor de sprinterstypes. Dus ook voor mij.

Het tempo lag voor mij al behoorlijk hoog. Volgen lukte nog wel prima, maar echt aanvallen zat er niet in. Voor mij was het zaak om te wachten op de sprintjes, en dat deed ik. Alleen kon ik me jammer genoeg niet echt profileren als sprinter. Ik ging voortdurend te laat aan en had moeite om de koers te "lezen".

Resultaat: puntenkoers 5e, scratch 5e, leiderskoers 4e. Belangrijkste winst van de avond: gevoel krijgen voor het rijden van een baanwedstrijd.

Nog een enkel foto'tje gemaakt door BF-One

Low Power

De NK baansprint komen dichterbij en ik begin er steeds meer naar uit te kijken.

Het baanwielrennen mag dan wel vrij nieuw zijn voor me, maar het opbouwen, opladen en pieken naar een wedstrijd toe is dat zeker niet.

De spanning wordt langzaam aan opgebouwd. Spierspanning op de beentjes en de mentale spanning in mijn hoofd. Ik heb een plan en voel dat ik op de goede weg zit. De afgelopen week heb ik 9 trainingen afgewerkt en ze gingen stuk voor stuk allemaal super: er zat power achter.

Eén training te weinig. Zondag had ik op de wielerbaan in Amsterdam willen staan, maar helaas ging dat niet door. Panne met de auto: Battery power low.

Koppelen

Koppelen, zoals de profs het doen.

Het is mooi om te zien tijdens de zesdaagse. 14 koppels die kriskras door elkaar rijden. De helft van het koppel onderin de baan, in koers. De andere helft bovenin, wachtend tot hun maatje langskomt om hem af te lossen. Zeker in de finale van zo'n koers is het onwerkelijk om te zien hoe deze mannen het overzicht kunnen bewaren en dat er geen ongelukken gebeuren. Als toeschouwer raak je al vrij snel de kluts kwijt.

Nu heb ik het zelf nog nooit echt van dichtbij kunnen bekijken (behoudens een bezoekje aan de zesdaagse van Amsterdam vorig jaar), laat staan het zelf ooit eens geprobeerd te hebben.

Gisteren kwam dan mijn ontmaagding. Ik heb geleerd te koppelen.

Zoals trainster Carolien mooi wist uit te drukken: ik wist van toeten noch blazen. Starten vanaf nul. De uitleg begreep ik wel, maar dan nog het uitvoeren. Gelukkig kreeg ik een ervaren koppelgenoot toegewezen. Hij kon mij de trucjes uitleggen en gaf mij het vertrouwen dat het goed zou gaan. En dat ging het uiteindelijk wel.

In het begin onwennig. Constant bezig met alle dingen die je in de gaten moet houden. Het vrat energie. Maar het ging prima voor een eerste keer. En het was leuk!!

Rain drops

Als er een dag was om tussen regendruppels door te fietsen, dan was het vandaag wel.

Ik ben geen slechtweerfietser, maar er moest getraind worden en de tacx kon me gestolen worden. 's Ochtends gordijn open: droog. Oke, even buienradar checken:

(note: niet helemaal eerlijk, deze screenshot was van een paar uur later, maar het leek nog precies hetzelfde)

Voorbereid op het ergste, ben ik vertrokken voor een tempo-training. Met de buivorming zoals op het plaatje zichtbaar, was het gelukkig prima mogelijk om tussen de buien door te rijden.

Uiteindelijk 5 druppels en 3 hagelstenen gevangen, maar goeddeels drooggebleven. Wel zo fijn.

Mocht ik toch van de regen in de drup geraken, dan had ik het best zo hard mogelijk door kunnen fietsen.

Nieuw speeltje

NK baansprint op een huurfiets. Het zou wel een stunt zijn, maar ik ga liever voor wat betrouwbaarders. Een eigen fietsje, waarmee ik wat meer gewend kan raken aan het baanwielrennen.

Seizoen oprekken

Terugblikken op het afgelopen seizoen is belangrijk. Wat waren mijn doelen? Heb ik die gehaald? Hoe kan dat volgend jaar beter? Wat wil ik überhaupt volgend jaar....

Ik kan het nu eigenlijk nog niet zeggen. Mijn wegseizoen mag dan misschien wel ten einde zijn, mijn wielerseizoen is dat nog niet. Ik wil mijn fiets niet opbergen voor 14 November. Dan zijn namelijk de Nederlandse Kampioenschappen Baansprint voor Amateurs.

Ontspannen het ijs op

Heb ik nog wat te zoeken op een schaatsbaan vroeg ik mezelf vorige week af. Met het einde van het(mijn) wielerseizoen stond ook alweer de start van het schaatsseizoen voor de deur. Voor mij zal het dit jaar compleet anders zijn. Ik moet niet, ik mag. De hele zomer heb ik, behoudens een keertje skeeleren, geen moment in de schaatshouding gestaan.

Gewend aan een voorbereiding met een tiental trainingen in de week en talloze uren in de befaamde ‘schaatshoeken’, kon het nu toch niet anders dan dat het enorm tegen zou vallen om weer op het ijs te staan, laat staan fatsoenlijk een rondje of wat goed te schaatsen. Met de conditie zat het wel snor, gezien mijn laatste wedstrijden. De kracht was ook wel aanwezig, maar die was voornamelijk ingesteld op het soepel laten ronddraaien van de benen. De schaatsslag, dat was weer een ander verhaal.

Gelukkig bleek mijn vrees ongegrond. Het ging goed, verrassend goed! Binnen enkele rondes kon ik al met zes slagen op het rechte eind rijden, altijd een machtig gevoel. Met een grote glimlach op mijn gezicht heb ik mijn eerste schaatstraining van dit seizoen afgewerkt. Ik moet niet, ik mag weer!

Laatste wedstrijd, laatste kans

Eindelijk is ie er dan. En hij smaakt heerlijk. Hij smaakt zoet, hij smaakt naar meer. Waar ik al een tijdje op jaag is nu dan eindelijk gelukt. Mijn eerste overwinning bij de amateurs is binnen!

Abonnement

Afgelopen weekend heb ik mijn laatste klassieker voor dit seizoen gereden. De 37e Tweelandenkoers. Vanuit Someren-Eind een heen-en-weertje naar België (100 km), gevolgd door een viertal lokale rondes van 7,1 km. Bijna 130 in totaal, maar niet de moeilijkste.

De wind van voren

Go! Ik heb pas luttele seconden mijn tweede schoen ingeklikt en vertrek met een bijna rollende start. Ach, maakt ook niet heel veel uit. Om die tiende seconde zal het toch niet hangen. Stom, natuurlijk moet ik niet zo denken. Focus, snel.

Bluf

In een vlaag van verstandsverbijstering ben ik met mijn moeder een (soort van) weddenschap aangegaan. Zij had gister een bedrijvenloop, een hardloopwedstrijd over 5 kilometer, waarvoor ze al een tijdje aan het trainen is. Bang om af te gaan, vandaar het trainen. Haar doel was om binnen het half uur te finishen. Nou weet ik wel dat ze dat kan, maar ze is totaal niet competitie-gericht (ik heb het niet van haar dus ;-) ).

Om haar dus wat te motiveren om toch zo hard mogelijk te lopen werd er maar een weddenschap opgezet. Voor elke minuut die ze onder het half uur zou lopen zou ik een keer het trainingsrondje afleggen. Een beetje bluf dus, want stel dat ik haar kunnen niet goed inschat en ze ineens 25 minuten loopt.... Dan moet ik dus 5 rondjes van 4,1 kilometer afleggen... Een halve marathon dus, terwijl de laatste keer dat ik serieus mijn loopschoenen heb uitgelaten zeker een jaar geleden is.

Gelukkig bleef voor mij de schade beperkt, maar moeders wist wel in 28 minuten het parcours af te leggen. Zij blij met haar prestatie, ik blij met haar prestatie, ik minder blij met die weddenschap. Vanochtend dus gelijk maar werk van gemaakt.

Resultaat: na 1 ronde (19 minuten, 18 seconden) al een dikke blaar op mijn hiel. Wielrenners moeten ook niet gaan hardlopen. Die tweede ronde komt morgen wel.

Verrot

Ik moet toegeven dat ik af en toe wat laks ben geweest met updaten, maar deze week had ik daar een gegronde reden voor (begrafenis oma, RIP).

Vorige week zondag waren de clubkampioenschappen op de weg en in het bos bij mijn cluppie WTOS. Eigenlijk zou ik alleen aan de wegrace deelnemen, maar na een week eerder bagger geproefd te hebben wilde ik ook wel eenmalig proberen de MTB titel te claimen.

De koers op de weg liep voor mij niet verkeerd, omdat er nooit te hard werd gedemarreerd. Ik kon op het selectieve parcours goed meekomen en begon onderweg al van de overwinning te dromen. Helaas gokte ik de laatste ronde op het verkeerde wiel, toen Wouter wegreed en er een gaatje viel. De sprint om plek twee was gelukkig wel voor mij, al zat er een zure nasmaak bij.

Herkansing bij de mountainbike wedstrijd, al is het niet zo dat ik daar direct om de prijzen meestrijd. Het parcours was voor mij veel te technisch dus mijn doel was het beperken van het verlies. Het bleek nog slopender dan ik dacht en ik was al blij dat ik het er levend van af bracht. Uiteindelijk belandde ik op een vierde plek, voor een niet-mountainbiker toch niet gek.

Een dag eerder had ik al een 6e plaats gescoord in Dordrecht, waar ik het in de sprint had afgelegd. De (achteraf verkeerde) keuze om te demarreren op een halve ronde voor het einde zorgde ervoor dat ik mijn eigen sprint ondermijnde.

Verrot van een weekendje wedstrijden had ik besloten de rest van de week de fiets een beetje te mijden. Nu weer volledig hersteld, dus volgende week weer terug in het Twee-landen koers slachtveld.

Uitrijden

Vrijdag de 27e. Al de hele week bedekt een zware depressie als een natte wind grote delen van Nederland. Geen uitgesproken fietsweer. Een beetje wind kan ik hebben, maar voor regen pas ik liever. Mooiweerfietser.

Schaatsen in/aan de wilgen

In de wilgen kun je niet schaatsen.

Daarom zal ik ze er ook (nog) niet inhangen.

Mijn wedstrijdpak echter wel.

Voor mij geen schaatswedstrijden meer.

Ik kan en wil er niet meer alles voor laten.

Het besluit is al een tijdje geleden genomen, maar ik had het hier nog niet eerder opgeschreven. Bij deze dus. Overigens zal ik 's winters nog wel regelmatig te vinden zijn op de ijsbaan: als toerder.

Zitvlak zeer

Dan denk je met al die kilometers op de dunne banden een stevig, robuust achterwerk ontwikkeld te hebben. Mooi niet. Zadelpijn blijft ook zo nu en dan terugkomen.

'Misschien is het beter als we elkaar voorlopig even niet zien', aldus mijn linkerbilspier tegen mijn zadel na Pijnacker j.l. De echtsscheidingspapieren konden bijna getekend worden. Echter werden ze onder dwang een dag later weer herenigd. Net toen ze weer vriendjes leken te worden, begon echter levensgezel "rechterbil" te protesteren. Lekker dan.

Gelukkig was het euvel snel verholpen met een rustdagje. Nu maar zien hoe dat vanmiddag met de training gaat. Misschien maar een relatiebureau consulteren.

Stappen maken, sterker worden

Weer een stapje verder.
De afgelopen week heb ik goed kunnen trainen (ondanks/dankzij het weer) en dat heeft zich dit weekend (een beetje) uitbetaald. Met de vorm zit het wel snor.

Afgelopen zaterdag werd de ronde van Pijnacker verreden. Deze wedstrijd stond open voor alle amateur categoriën (A/B/C). Het verschil tussen deze niveau’s zorgde, samen met het hoge tempo en het snelle rondje, voor een waar slagveld. Vrij snel was het (grote, dat dan weer wel) peloton gehalveerd.

Een kopgroep van zes. Onder hen een paar “grote namen” binnen het Amateur-A peloton, maar ook WTOS’er John, die pas sinds een maandje bij de A’s rijdt. Ze werken goed samen en bouwen zo een voorsprong op.

Het wordt een snel groeiende voorsprong op het peloton en een wat kleiner gat naar een achtervolgende groep van negen. In die groep zit ik zelf. Ook wij proberen netjes te draaien. Graag zouden we aansluiten bij de kopgroep. Ik ben erop gebrand in Pijnacker een goed resultaat neer te zetten. Een koersje in de buurt, kennisen langs het parcours en een rondje wat mij goed zou moeten liggen. We komen ondanks de goede wil en harde labeur niks dichterbij.

Toen het peloton was afgesprint begon voor ons de finale. Ik voel me sterk en vertrouw op mijn eindsprint. Dit vertrouwen is zo groot dat het de grens van zelfoverschatting passeerde. Ik kom als zevende uit de laatste bocht, waar ik eigenlijk bij de eerste drie had moeten zitten. Gevolg is dat ik een kleine twee fietslengtes te kort kom om de eer van eerste achtervolger op te strijken.
Achtste, zeker niet slecht. Zeer sterk gefietst, maar weer niet in de kopgroep. En daar zul je toch moeten zitten om de bloemen mee naar huis te kunnen nemen.

De herkansing volgde zondag. In Spaarnwoude werd op het clubparcours van HSV De Kampioen een wedstrijd georganiseerd voor Amateurs A&B en Junioren. Het rondje, Wheelerplanet genaamd, staat bekend om zijn brede asfaltbaan, simpele bochten en lengte (een ronde van 3,2 km voor een criterium is zeer ongewoon). Door dit alles draait het vaak uit op een massaspurt. En laat dat nou net in mijn straatje passen.

Al vrij snel in de koers had ik de belofte gebroken dat ik me het eerste half uur gedeisd zou houden. Het ging me allemaal makkelijk af en ik wist een paar premies mee te pakken. Ook heb ik een paar ronden lang met 4 lotgenoten een stuk voor het peloton uitgereden. Deze ontsnappingspoging was echter gedoemd te mislukken.
Toen ik me in het peloton weer wat af liet zakken en er de zoveelste “vluchtpoging” georganiseerd werd, kon ik niet weten dat de 11 gelukkigen dit keer wel weg zouden blijven. Het peloton aarzelde, maar liet ze toch gaan. Vervolgens heb ik met ploegmaatje Wouter er nog van alles aan gedaan om de achtervolging op gang te krijgen, maar er was niemand die mee wilde werken voor een klassering hoger dan de twaalfde.
Het was om moedeloos van te worden. Wil je het tempo opschroeven, volgt er niemand en rijd je alleen. Wil je vervolgens demarreren, zit iedereen ineens wel op je wiel. De koplopers mochten dan buiten bereik zijn, de twaalfde stek liet ik me niet meer afnemen. Met een overtuigende inspanning wist ik de pelotonsprint nog wel naar mijn hand te zetten.

Het word onderhand een beetje het verhaal van “net niet”. De benen zijn wel goed. Misschien moet ik toch wat aan mijn koersinzicht werken: leren bij de juiste ontsnapping te zitten. Of anders hopen dat die massasprint er een keertje komt.

Augustus Koersmaand

Na een welverdiende vakantie, waar ook het nodige trainingswerk werd verzet, is het weer tijd om de (koers-)draad op te pakken. De agenda van Augustus staat vol met allerlei verschillende criteriumkoersen. Daar wil ik goed gebruik van maken en dus hoop ik in Augustus mijn totaal aantal "koersdagen" flink op te kunnen schroeven.

5 Augustus was de eerste: Nootdorp. Lekker in de buurt. Ik kende het rondje al wel (2 jaar terug bij de burgerronde, toen 2e geworden). Ook kende ik een aantal mensen die langs de kant stonden dus had ik wel zin om te rijden. Jammer genoeg was mijn lichaam het er niet mee eens.

De vakantie was nog niet goed verteerd en dat viel zwaar op de maag. Met buik-klachten heb ik halverwege de koers het peloton moeten laten gaan. Na een ronde rustig aan ben ik wel weer aangesloten om er tenminste nog een goede training van te maken.

Die extra training (of waar het voor door moest gaan) heeft wel een positief effect gehad. Zondag de achtste stond namelijk de profronde van Zevenbergen op het programma. Ze hadden in de suikerbietenstad een selectief parcours gebouwd met veel klinkers en bochten. Dit bleek voor mij gunstig uit te pakken. Achter een kopgroep van vier (en één achtervolger) wist ik de sprint van het peloton te winnen. Een zesde stek, niet gek!

De zesde plaats gaf goede moed voor de wielerronde van Maassluis die de dag erna verreden werd. Waar ik hoopte op een massasprint, liep het uiteindelijk anders. Ik had tijdens de koers alle moeite om een goede plek in het peloton te behouden. Als je (samen met de rest van het peloton) dan ook nog gedubbeld word door de 3 koplopers, is dat een flinke deuk in de moraal. Toen we uiteindelijk met het peloton mochten sprinten voor plek 11 (er waren nog 7 renners ontsnapt), hoefde dat van mij niet meer zo nodig.

Vrijdag de dertiende. Ik stond ingeschreven voor de Nacht van 's Gravendeel, maar ben niet gegaan. Niet omdat ik bang was voor het ongeluk, maar omdat ik gewoon helemaal op was. Te weinig slaap gehad, te lange dagen gemaakt. De zin om te koersen ontbrak en dus heb ik verstek laten gaan. In plaats daarvan lekker veel in bed gelegen!

En dat in bed liggen pakte wel weer goed uit. Zaterdag 14 augustus, wielerronde Hartje Barneveld. Ik stond eigenlijk niet ingeschreven voor deze koers, maar omdat twee ploegmaten wel van plan waren te rijden en ik de dag ervoor verzaakt had, ben ik bij hun in de auto gestapt en meegereden naar het kippen-dorp.

Het rondje daar was dwars door het centrum: smal, veel klinkers en wat bochtenwerk. Hierdoor waren er maar weinig mogelijkheden om in te halen. Ik had dus flinke pech dat ik achteraan moest starten (bijschrijvers starten in de regel altijd achteraan, als er geloot wordt). In het begin heb ik alles geprobeerd om op te schuiven. Toen ik eindelijk bij de kop van het peloton kwam, bleek de vogel al gevlogen. Er waren 13 man ontsnapt, dus restte niks anders dan achtervolgen. Daar bleek dat ik goede benen had. Ik kon veel werk verrichten en me makkelijk handhaven. Uiteindelijk bleven de koplopers uit de greep van het peloton en in de eindsprint moest ik nog 2 man voor laten gaan. Een 16e plaats, maar wel eentje in een koers waar ik heel tevreden over ben. Mijn beste koers tot nu toe!

Bergen werk

Heerlijk, vakantie.
De afgelopen twee weken heb ik de tijd gehad om weer even tot rust te komen.
Alhoewel, rust bestaat niet voor mij (kan slecht stilzitten). Dus ook in de vakantie moest gefietst worden.

Cijferfetish (2)

Mijn cijferfetish is weer wat bevredigd, de resultaten zijn binnen. En ze zijn zeer behoorlijk. De basisconditie blijkt goed, maar ik moet nog wel wat werken aan de intensieve zones. Meer tegen omslagpunt aan trainen.

Jos' lab

Vandaag ben ik eens op de zelfbrouw toer gegaan. Geen bier (sorry als ik hiermee hoop de grond in boor). Gel! (niet die voor in je haar, maar om te eten)

Cijferfetish

Ik heb wat met cijfertjes. Studie-matig natuurlijk (werktuigbouwkunde), maar ook op het gebied van sporten en trainen. Alle trainingen houd ik bij in mijn dagboek, wedstrijden in een apart lijstje, uitslagen netjes geordend en zo nog veel meer.

Misschien wel mijn belangrijkste lijstje cijfers word bepaald met een maximaaltest. Op een "hometrainer" fietsen, waarbij de belasting stapsgewijs zo hoog word opgevoerd totdat je niet meer kan. Uit deze gegevens volgen dan verschillende hartslagzones, met bijbehorende wattages en zuurstofopname (VO2). Nuttige informatie om beter mee te kunnen trainen.

Afgelopen vrijdag heb ik zo'n test gedaan bij ConTest in Amsterdam. Hier was ik al eens eerder geweest, dus zo had ik mooi vergelijkingsmateriaal. De volledige uitslag moet ik nog krijgen, maar ik kan al wel melden dat ik wat verder kwam dan vorige keer. Dat belooft wat....

Sprinten in 's Gravenzande

Dat sprinten mijn “specialiteit” is (of beter: het onderdeel waar ik het minst slecht in ben) is niet altijd in mijn uitslagen terug te lezen. Je moet tenslotte wel bij de eerste groep zitten wil je kans maken op de overwinning. Daar heb ik nog wat te verbeteren.

Gaar, gebroken en gekookt

Het NK voor Amateurs A dat afgelopen weekend plaatsvond in Aalten was mijn hoofddoel voor dit seizoen. Goed uitgerust stond ik aan de start, samen met 160 anderen die een gooi wilden doen naar de titel en het bijbehorende rood-wit-blauwe tricot.

Lekker weer

Lekker weer om te fietsen.... Dus dat ook maar gedaan. Koers in Gouda en met de verplaatsing van en naar en passant nog wat extra trainingskilometers meegepakt.

Red de Uithof!

Zoals waarschijnlijk bij de meeste mensen bekend is de Uithof failliet.

Als het tegenzit is schaatsen in Zuid-Holland dus niet meer mogelijk.

De Uithof moet behouden blijven, steun daaarom de volgende actie en teken de petitie!

Red de Uithof!

Puntje bij paaltje/finishlijn

Een lekker weekendje koersen in Weert. De Rog Tour stond op het programma en kapitein korst was erbij.

De muur

Het wil nog niet echt lukken om een keer bloemen te mogen ontvangen. Het lijkt haast wel of ik er alles aan doe om maar niet het podium te hoeven betreden. De Wageningse Muur van afgelopen zaterdag eindigde, na een mooie koers, uiteindelijk in mineur (niet gedacht dat ik lopend omhoog zou moeten).

Schaafie maakt zijn naam waar… (nieuwe bijnaam gezocht!)

Vorig jaar heb ik, rijdende in het trimmerspeloton, een aantal keer het asfalt van dichtbij bekeken (vaak botte pech). Meestal ging dat gepaard met flink wat vel-verlies. Dit leverde me bij m’n schaatsclub prompt de, wat minder charmante, bijnaam schaafie op. Jammer genoeg heb ik gister m’n bijnaam waargemaakt.

Het spoor bijster

Met een dikke streep (eronder wel te verstaan) stond het Districtskampioenschap van Zuid-Holland in de agenda genoteerd. Hier moest het gebeuren. De benen waren goed, maar die spoorden niet met het resultaat.

Rondje van de ijsbaan?

Als voorbereiding op het komende districtskampioenschap (maandag 24 mei), heb ik zaterdag de ronde van de Uithof gereden. Nee, niet op de ijsbaan. Wel op het daarnaast gelegen parcours van HSK Trias.

Hel van Brabant

Mijn doelen voor dit fietsseizoen zijn (wat prestaties betreft) het behalen van een podiumplek bij een criterium en het uitrijden van een klassieker. De eerstgenoemde moet nog komen, maar de laatste heb ik afgelopen weekend al gehaald (gedeeltelijk dan).

Vlaardingens Mooiste

5 mei j.l. werd bevrijdingsdag in het land gevierd. In Vlaardingen doen ze dat door onder meer een wielerronde te organiseren. Omdat het in de buurt was en ik ergens mijn eerste wedstrijd moest rijden stond ik (samen met 5 ploegmaats) dus aan de start van de 50e bevrijdingsronde van Vlaardingen (en niet om moppen te halen).

Confrontatie met de chronometer

Deze week was de laatste woensdag van de maand. Traditiegetrouw werd er dus een 10 kilometer tijdrit verzorgd door WTOS. Om het smoezenbal te openen: een tijdrijder ben ik niet (net zoals ik niet tot de categorie klimgeiten behoor), en zal ik waarschijnlijk ook niet zo snel worden. Ik heb een chronische afkeer tegen langdurig pijnlijden. Met schaatsen hoeft het voor mij niet langer te zijn dan 1 kilometer. Bij het fietsen kan ik het verval wat langer uitstellen, tot ongeveer 2 á 3 kilometer.

Waalse Escapades

Oh wat is het lekker om weer eens flink zware beentjes te hebben. Niet in een koers ditmaal. Ook niet tijdens een zware training. Nee, het was tijdens een toertocht. Met 8 andere mannen (helden) van WTOS een weekendje in een tweetal huisjes in het Waalse landschap.

Verslaafd

Na een (voor mijn gevoel) lange periode van rust is het nu weer tijd om wat conditie terug te vinden. Van een maand niks doen word je als fanatiek sporter zijnde niet echt vrolijk. Mijn lichaam had die rust echter hard nodig.