Stappen maken, sterker worden

Weer een stapje verder.
De afgelopen week heb ik goed kunnen trainen (ondanks/dankzij het weer) en dat heeft zich dit weekend (een beetje) uitbetaald. Met de vorm zit het wel snor.

Afgelopen zaterdag werd de ronde van Pijnacker verreden. Deze wedstrijd stond open voor alle amateur categoriën (A/B/C). Het verschil tussen deze niveau’s zorgde, samen met het hoge tempo en het snelle rondje, voor een waar slagveld. Vrij snel was het (grote, dat dan weer wel) peloton gehalveerd.

Een kopgroep van zes. Onder hen een paar “grote namen” binnen het Amateur-A peloton, maar ook WTOS’er John, die pas sinds een maandje bij de A’s rijdt. Ze werken goed samen en bouwen zo een voorsprong op.

Het wordt een snel groeiende voorsprong op het peloton en een wat kleiner gat naar een achtervolgende groep van negen. In die groep zit ik zelf. Ook wij proberen netjes te draaien. Graag zouden we aansluiten bij de kopgroep. Ik ben erop gebrand in Pijnacker een goed resultaat neer te zetten. Een koersje in de buurt, kennisen langs het parcours en een rondje wat mij goed zou moeten liggen. We komen ondanks de goede wil en harde labeur niks dichterbij.

Toen het peloton was afgesprint begon voor ons de finale. Ik voel me sterk en vertrouw op mijn eindsprint. Dit vertrouwen is zo groot dat het de grens van zelfoverschatting passeerde. Ik kom als zevende uit de laatste bocht, waar ik eigenlijk bij de eerste drie had moeten zitten. Gevolg is dat ik een kleine twee fietslengtes te kort kom om de eer van eerste achtervolger op te strijken.
Achtste, zeker niet slecht. Zeer sterk gefietst, maar weer niet in de kopgroep. En daar zul je toch moeten zitten om de bloemen mee naar huis te kunnen nemen.

De herkansing volgde zondag. In Spaarnwoude werd op het clubparcours van HSV De Kampioen een wedstrijd georganiseerd voor Amateurs A&B en Junioren. Het rondje, Wheelerplanet genaamd, staat bekend om zijn brede asfaltbaan, simpele bochten en lengte (een ronde van 3,2 km voor een criterium is zeer ongewoon). Door dit alles draait het vaak uit op een massaspurt. En laat dat nou net in mijn straatje passen.

Al vrij snel in de koers had ik de belofte gebroken dat ik me het eerste half uur gedeisd zou houden. Het ging me allemaal makkelijk af en ik wist een paar premies mee te pakken. Ook heb ik een paar ronden lang met 4 lotgenoten een stuk voor het peloton uitgereden. Deze ontsnappingspoging was echter gedoemd te mislukken.
Toen ik me in het peloton weer wat af liet zakken en er de zoveelste “vluchtpoging” georganiseerd werd, kon ik niet weten dat de 11 gelukkigen dit keer wel weg zouden blijven. Het peloton aarzelde, maar liet ze toch gaan. Vervolgens heb ik met ploegmaatje Wouter er nog van alles aan gedaan om de achtervolging op gang te krijgen, maar er was niemand die mee wilde werken voor een klassering hoger dan de twaalfde.
Het was om moedeloos van te worden. Wil je het tempo opschroeven, volgt er niemand en rijd je alleen. Wil je vervolgens demarreren, zit iedereen ineens wel op je wiel. De koplopers mochten dan buiten bereik zijn, de twaalfde stek liet ik me niet meer afnemen. Met een overtuigende inspanning wist ik de pelotonsprint nog wel naar mijn hand te zetten.

Het word onderhand een beetje het verhaal van “net niet”. De benen zijn wel goed. Misschien moet ik toch wat aan mijn koersinzicht werken: leren bij de juiste ontsnapping te zitten. Of anders hopen dat die massasprint er een keertje komt.