Verandering van spijs

Het is een bekend gezegde dat verandering van spijs doet eten.
Nu kun je dat natuurlijk ook in een andere context plaatsen.
Zet het om naar voortbewegen op twee wielen en je krijgt:
verandering van tempo/omgeving/gezelschap doet fietsen.Afgelopen zaterdag is er voor mij een einde gekomen aan een lange wedstrijdloze periode (6 weken). Na de Grote Klimkoers heb ik mij niet meer in het wedstrijdpeloton laten zien. Aan de ene kant omdat ik niet fit genoeg was. Aan de andere kant omdat het schaatsseizoen steeds dichterbij kwam, en dus moest er specifieker (en harder) worden getraind. De Nederlandse Studenten Kampioenschappen wielrennen wilde ik echter niet laten schieten. De sfeer rond NSK's zijn altijd heerlijk ontspannen, wat een goede manier is om een wedstrijd te beleven. Eigenlijk een wielerkoersje om het af te leren voor dit jaar ;-)

Zaterdagochtend heb ik Hylke opgehaald, fietsen ingeladen en zijn we naar Amsterdam gereden. Lekker rustig zo 's ochtends, al zijn ochtenden normaal gesproken nooit zo aan mij besteed. Rugnummertjes opgehaald, omgekleed en naar het parcours gefietst.
De uitgezette ronde van 4,5 kilometer was snel, met goed asfalt en lekker lopende bochten. Het lange rechte stuk van de finish-straat was breed en overzichtelijk. Aan de overzijde ging het parcours echter over een wat smaller fietspad. Grote kans dus dat het peloton daar op een lint zou gaan. Concluderend leek deze omloop dus niet erg selectief. Bovendien droegen de weersomstandigheden daaraan bij. Geen wind (!) en een mooi zonnetje (dat nodig was om mistige kou te verdrijven).

Vooraf had ik met Hylke al druk lopen plannen (eigenlijk tegen beter weten in) over hoe ik deze koers moest aanpakken. Zonder enige steun in de vorm van ploeggenoten en met een aardige sprint in de benen leek het voor mij de taak om me te verstoppen in de buik van het peloton en op goed geluk te wachten op een eindsprint. Voorin blijven rijden was ook belangrijk aangezien het peloton hier en daar wat opgerekt zou worden, en het niveau van de tegenstanders mij onbekend was (achterin rijden is dan toch een risico).

Met de rondebel werd onze start ingeleid en waren we vertrokken voor 14 ronden (of 63 km).
Na een rustige eerste ronde werden de eerste ontsnappingen genoteerd. Alles kwam echter snel weer bij elkaar. Toen na twee ronden het tempo iets zakte kon ik mij al niet meer in bedwang houden en zette ik even flink aan om de benen te testen. Er viel direct een gat achter mij en één man zette de achtervolging in. We kregen niet genoeg ruimte en lieten ons na een ronde weer terugzakken. De hartslag had intussen al zeer hoge waarden bereikt en dus was ik toe aan wat recuperatiewerk in de groep.
Halverwege de koers namen 2 mannen van Skits de benen. Niemand in het peloton, dat gecontroleerd werd door hun ploeggenoten, reageerde en zo kon het duo hun voorsprong gestaag uitbreiden. Nog een enkele keer heb ik mij op kop gezet om enig tempo in de achtervolging te krijgen. Toen de voorsprong te groot werd berustte het peloton in haar lot en zou er nog gestreden worden om de laatste podiumplaats.

In de laatste ronde werkte ik me naar voren om maar bij de eerste 10 te kunnen zitten. Toen twee bochten voor het einde een rijder van Els hard doortrok sprong ik direct in zijn wiel. Bij het uitkomen van de laatste bocht kwam ik uit zijn wiel en ging direct de sprint aan. Eigenlijk veel te vroeg want het was nog zo'n 300 meter tot de finish. Er was echter geen keuze om te wachten, want dan zouden anderen er langs schieten en was ik waarschijnlijk kansloos. Mijn geluk was dat ik direct een flink gat kon slaan en met een lange sprint kwamen de concurrenten niet meer in de buurt. Met de bronzen plak ben ik heel erg tevreden en dit is een mooie opsteker om het wielerseizoen mee af te sluiten.

Op het podium naast kampioen Pieter Overmars en Tim Griffioen.

De volgende dag was het tijd om actief te herstellen van de geleverde inspanningen. Wederom door verandering van spijs, in dit geval omgeving en gezelschap, heb ik een aantal uurtjes op de fiets doorgebracht. Door enkele leden van het Fiets-forum is er een route uitgestippeld die startte en, na zo'n 120 km, ook finishte in Rotterdam. Onder het motto "samen uit, samen thuis" zou het tempo niet te hoog liggen, dus was er voldoende mogelijkheid om in de 'herstelzone' te vertoeven. 's Ochtends vroeg op de fiets gestapt en door mistige polders in redelijk tempo (goed warmdraaien was een must in deze kou) naar Rotterdam gefietst.

Bij het vertrekpunt nog zo'n 25 andere Fiets forum-leden aangetroffen, waarmee we een pelotonnetje zouden vormen. Een leuke route gereden over bij mij grotendeels onbekend terrein onder Rotterdam. Onderweg lekker gekletst met de mannen en genoten van het mooie weer. De organisatie had zelfs een heuse 'verzorgingspost' opgezet, waar kon worden bijgetankt. Even na het pontje bij Maassluis heb ik de groep vaarwel gezegd en ben ik afgeslagen richting huis.
Conclusie: onder gezellige sfeer goed hersteld.