Met het NK in het vooruitzicht (jullie zullen er nu wel gek van worden, weer over dat stomme NK), wilde ik nog een paar weken goed trainen. Voor de topvorm moest ik nog even flink diep gaan en dus had ik voor mezelf een wedstrijd driedaagse gepland.
De eerste etappe ging van start in Honselersdijk. Voor maximaal trainingseffect op de fiets erheen. Je kan dat kwartiertje maar beter alvast in de benen hebben. In ieder geval was ik goed warmgedraaid. Zo kon ik dus vroeg in de koers de eerste zinloze demarrage laten noteren. Een ronde later weer geprobeerd en toen kreeg ik wat meer ruimte en klonk ook de bel voor een 3-rondenklassement. Ik wist wat me te doen stond en trok nog even vol door. Na de eerste doorkomst vond een renner aansluiting en moest ik alle zeilen bijzetten om bij te blijven. We bleven voor het peloton uitrijden, maar mijn vluchtmakker was duidelijk de sterkere en mocht het klassement winnen. Vlak daarna sloot ploegmaat M. aan. Hij kon begrijpelijkerwijs niet direct overnemen en dus kon ik nog niet uitrusten. Dit brak me op en op het stuk tegenwind kon ik niet meer aanpikken. Aangekomen in het peloton zag ik hoe een tweetal, waaronder ploegmaat P., de sprong maakten naar de kopgroep. Niet voor het eerst dat ik aanstichter ben van een kopgroep, maar vervolgens moet lossen. Pannekoekentactiek dus. Met 2 op 4 waren we in ieder geval verzekerd van een podiumplek en probeerde ik dus halfslachtig het tempo in het peloton te verstoren. Een onmogelijke opgave, want om de haverklap werd de premiebel in stelling gebracht en bleef het peloton gang houden. De kopgroep bleef dus in het zicht, maar uiteindelijk was er maar één persoon die de oversteek kon maken. Helaas betekende dit dat in de finale mijn ploegmaats 4 en 5 werden. Een goede klassering zat er voor mezelf niet meer in, daarvoor was de aankomst te rommelig.
Etappe twee deed me van tevoren twijfelen. Het voorspelde weer zag er niet best uit. In regen ben ik niet slecht, maar het is gewoon niet leuk. En wielrennen moet wel leuk blijven natuurlijk. Wel vol goede moed afgereisd naar het prachtige Prinsenbeek (met als voorstad Breda), want er stond een goed gevulde premiepot te wachten. Broodrenners als we zijn is dat natuurlijk wel leuk.
Ondersteund door de hit van Niels Geuzebroek - Year of Summer vertrokken we voor 80 km koers. Eerste regel: The clouds have gone away. Helaas niet bij ons en zo begon het halverwege de wedstrijd te spetteren. Tot daar kon ik nog niet echt potten breken. Wel premies binnenharken, zinloze demarrages plaatsen en een beetje jojo'en in het peloton. Ik ging vlotter door de bochten dan de meesten, maar toen de slag viel zat ik weer eens te ver van achter. What else is new. In de mongolenwaaier was het lekker meedraaien, maar ook niet meer dan dat. Alle premies waren gevlogen, de kopgroep zagen we niet meer terug. Verrassing toen we met 4 rondes nog op het bord plots de laatste ronde kregen. Net een paar rondes in de aanval gereden, dus in de eindsprint niks meer over.
Etappe drie was thuiskoers voor de sponsor in Capelle aan den IJssel. Praktisch voor hun kantoor langs, dijkje op. Ik stond bij de start mooi vooraan met mijn smoelwerk en een lading aan moraal. Op het pistoolschot direct weggeknald waardoor ik al bijna de eerste bocht miste. Dijkje op en het was gelijk alweer gedaan met me. Verzuring tot onder mijn oksels. Ik weet dat ik geen beste klimmer ben, maar zelfs dit dijkje was al teveel voor me. In het peloton rijden ging me beter af, al voelde ik wel het effect van een derde koersdag op rij. Elke keer werd er op de dijk wat geprobeerd en ik kon niet vaak genoeg mee. Zo reed er weer een groepje weg en kon ik me ook al niet in een achtervolgende groep fietsen. Ik was niet de enige die niet meer kon en met de restanten van het peloton werd vervolgens in toertempo de koers uitgereden. Het enige wat er nog aan ontbrak was de appeltaartstop.
Daarna wel weer op de fiets naar huis, want ook de kilometers moesten gemaakt worden. Uiteraard had ik graag een goede uitslag meegepikt, maar met de opgedane arbeid kon ik niet ontevreden zijn. Immers: what doesn't kill you, only makes you stronger.
