Laatste wedstrijd, laatste kans

Eindelijk is ie er dan. En hij smaakt heerlijk. Hij smaakt zoet, hij smaakt naar meer. Waar ik al een tijdje op jaag is nu dan eindelijk gelukt. Mijn eerste overwinning bij de amateurs is binnen!

Abonnement

Afgelopen weekend heb ik mijn laatste klassieker voor dit seizoen gereden. De 37e Tweelandenkoers. Vanuit Someren-Eind een heen-en-weertje naar België (100 km), gevolgd door een viertal lokale rondes van 7,1 km. Bijna 130 in totaal, maar niet de moeilijkste.

De wind van voren

Go! Ik heb pas luttele seconden mijn tweede schoen ingeklikt en vertrek met een bijna rollende start. Ach, maakt ook niet heel veel uit. Om die tiende seconde zal het toch niet hangen. Stom, natuurlijk moet ik niet zo denken. Focus, snel.

Bluf

In een vlaag van verstandsverbijstering ben ik met mijn moeder een (soort van) weddenschap aangegaan. Zij had gister een bedrijvenloop, een hardloopwedstrijd over 5 kilometer, waarvoor ze al een tijdje aan het trainen is. Bang om af te gaan, vandaar het trainen. Haar doel was om binnen het half uur te finishen. Nou weet ik wel dat ze dat kan, maar ze is totaal niet competitie-gericht (ik heb het niet van haar dus ;-) ).

Om haar dus wat te motiveren om toch zo hard mogelijk te lopen werd er maar een weddenschap opgezet. Voor elke minuut die ze onder het half uur zou lopen zou ik een keer het trainingsrondje afleggen. Een beetje bluf dus, want stel dat ik haar kunnen niet goed inschat en ze ineens 25 minuten loopt.... Dan moet ik dus 5 rondjes van 4,1 kilometer afleggen... Een halve marathon dus, terwijl de laatste keer dat ik serieus mijn loopschoenen heb uitgelaten zeker een jaar geleden is.

Gelukkig bleef voor mij de schade beperkt, maar moeders wist wel in 28 minuten het parcours af te leggen. Zij blij met haar prestatie, ik blij met haar prestatie, ik minder blij met die weddenschap. Vanochtend dus gelijk maar werk van gemaakt.

Resultaat: na 1 ronde (19 minuten, 18 seconden) al een dikke blaar op mijn hiel. Wielrenners moeten ook niet gaan hardlopen. Die tweede ronde komt morgen wel.

Verrot

Ik moet toegeven dat ik af en toe wat laks ben geweest met updaten, maar deze week had ik daar een gegronde reden voor (begrafenis oma, RIP).

Vorige week zondag waren de clubkampioenschappen op de weg en in het bos bij mijn cluppie WTOS. Eigenlijk zou ik alleen aan de wegrace deelnemen, maar na een week eerder bagger geproefd te hebben wilde ik ook wel eenmalig proberen de MTB titel te claimen.

De koers op de weg liep voor mij niet verkeerd, omdat er nooit te hard werd gedemarreerd. Ik kon op het selectieve parcours goed meekomen en begon onderweg al van de overwinning te dromen. Helaas gokte ik de laatste ronde op het verkeerde wiel, toen Wouter wegreed en er een gaatje viel. De sprint om plek twee was gelukkig wel voor mij, al zat er een zure nasmaak bij.

Herkansing bij de mountainbike wedstrijd, al is het niet zo dat ik daar direct om de prijzen meestrijd. Het parcours was voor mij veel te technisch dus mijn doel was het beperken van het verlies. Het bleek nog slopender dan ik dacht en ik was al blij dat ik het er levend van af bracht. Uiteindelijk belandde ik op een vierde plek, voor een niet-mountainbiker toch niet gek.

Een dag eerder had ik al een 6e plaats gescoord in Dordrecht, waar ik het in de sprint had afgelegd. De (achteraf verkeerde) keuze om te demarreren op een halve ronde voor het einde zorgde ervoor dat ik mijn eigen sprint ondermijnde.

Verrot van een weekendje wedstrijden had ik besloten de rest van de week de fiets een beetje te mijden. Nu weer volledig hersteld, dus volgende week weer terug in het Twee-landen koers slachtveld.