Koppelen

Koppelen, zoals de profs het doen.

Het is mooi om te zien tijdens de zesdaagse. 14 koppels die kriskras door elkaar rijden. De helft van het koppel onderin de baan, in koers. De andere helft bovenin, wachtend tot hun maatje langskomt om hem af te lossen. Zeker in de finale van zo'n koers is het onwerkelijk om te zien hoe deze mannen het overzicht kunnen bewaren en dat er geen ongelukken gebeuren. Als toeschouwer raak je al vrij snel de kluts kwijt.

Nu heb ik het zelf nog nooit echt van dichtbij kunnen bekijken (behoudens een bezoekje aan de zesdaagse van Amsterdam vorig jaar), laat staan het zelf ooit eens geprobeerd te hebben.

Gisteren kwam dan mijn ontmaagding. Ik heb geleerd te koppelen.

Zoals trainster Carolien mooi wist uit te drukken: ik wist van toeten noch blazen. Starten vanaf nul. De uitleg begreep ik wel, maar dan nog het uitvoeren. Gelukkig kreeg ik een ervaren koppelgenoot toegewezen. Hij kon mij de trucjes uitleggen en gaf mij het vertrouwen dat het goed zou gaan. En dat ging het uiteindelijk wel.

In het begin onwennig. Constant bezig met alle dingen die je in de gaten moet houden. Het vrat energie. Maar het ging prima voor een eerste keer. En het was leuk!!

Rain drops

Als er een dag was om tussen regendruppels door te fietsen, dan was het vandaag wel.

Ik ben geen slechtweerfietser, maar er moest getraind worden en de tacx kon me gestolen worden. 's Ochtends gordijn open: droog. Oke, even buienradar checken:

(note: niet helemaal eerlijk, deze screenshot was van een paar uur later, maar het leek nog precies hetzelfde)

Voorbereid op het ergste, ben ik vertrokken voor een tempo-training. Met de buivorming zoals op het plaatje zichtbaar, was het gelukkig prima mogelijk om tussen de buien door te rijden.

Uiteindelijk 5 druppels en 3 hagelstenen gevangen, maar goeddeels drooggebleven. Wel zo fijn.

Mocht ik toch van de regen in de drup geraken, dan had ik het best zo hard mogelijk door kunnen fietsen.

Nieuw speeltje

NK baansprint op een huurfiets. Het zou wel een stunt zijn, maar ik ga liever voor wat betrouwbaarders. Een eigen fietsje, waarmee ik wat meer gewend kan raken aan het baanwielrennen.

Seizoen oprekken

Terugblikken op het afgelopen seizoen is belangrijk. Wat waren mijn doelen? Heb ik die gehaald? Hoe kan dat volgend jaar beter? Wat wil ik überhaupt volgend jaar....

Ik kan het nu eigenlijk nog niet zeggen. Mijn wegseizoen mag dan misschien wel ten einde zijn, mijn wielerseizoen is dat nog niet. Ik wil mijn fiets niet opbergen voor 14 November. Dan zijn namelijk de Nederlandse Kampioenschappen Baansprint voor Amateurs.

Ontspannen het ijs op

Heb ik nog wat te zoeken op een schaatsbaan vroeg ik mezelf vorige week af. Met het einde van het(mijn) wielerseizoen stond ook alweer de start van het schaatsseizoen voor de deur. Voor mij zal het dit jaar compleet anders zijn. Ik moet niet, ik mag. De hele zomer heb ik, behoudens een keertje skeeleren, geen moment in de schaatshouding gestaan.

Gewend aan een voorbereiding met een tiental trainingen in de week en talloze uren in de befaamde ‘schaatshoeken’, kon het nu toch niet anders dan dat het enorm tegen zou vallen om weer op het ijs te staan, laat staan fatsoenlijk een rondje of wat goed te schaatsen. Met de conditie zat het wel snor, gezien mijn laatste wedstrijden. De kracht was ook wel aanwezig, maar die was voornamelijk ingesteld op het soepel laten ronddraaien van de benen. De schaatsslag, dat was weer een ander verhaal.

Gelukkig bleek mijn vrees ongegrond. Het ging goed, verrassend goed! Binnen enkele rondes kon ik al met zes slagen op het rechte eind rijden, altijd een machtig gevoel. Met een grote glimlach op mijn gezicht heb ik mijn eerste schaatstraining van dit seizoen afgewerkt. Ik moet niet, ik mag weer!