Erfurter Eisschnellauf

Wat gaat schaatsen toch moeizaam wanneer je na een week in de Gunda-Niemann-Stirnemann-Halle op snel ijs te hebben getraind weer op het ietwat minder geweldige ijs van de Uithof terecht komt. Maar wel lekker getraind, dat zeker.

Alvorens te vertellen over de mooie trainingsweek in Duitsland, moet ik ook nog wat slecht nieuws kwijt. Waar ik laatst berichtte dat het weer lekker ging, en ik nog hoopte op een podiumplek bij het Zuid-Hollands Kampioenschap, is het jammer genoeg een stuk teleurstellender gelopen.

Dat ik het podium niet haalde was op zich geen ramp (daarvan ben je afhankelijk van prestaties van concurrenten). Dat ik zelf ver onder niveau presteerde was op z’n zachts gezegd wat minder fijn. De teleurstelling kon ik wel snel verwerken met de gedachte dat we de week erna (van 8 t/m 13 december) in Erfurt een trainingskamp belegd hadden.

Met de oudere jongens van de DKIJV-Anco-selectie, te weten Yannick, Damiën, Ruben en Jeroen, zijn we 6 dagen gaan trainen in en om “die Landeshauptstadt des deutschen Freistaats Thüringen”. Als uitvalbasis hadden we een mooi pensionnetje, aan de rand van de stad, op slechts 4 kilometer van de ijsbaan. De ijsbaan (op vijf na snelste ter wereld), is geliefd bij Nederlandse schaatsers vanwege de relatief kleine afstand, het goede ijs, de mooie hal, prachtige omgeving en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Deze week was gericht op het opdoen van snelheid, met in het weekeind de kans om tijdens een wedstrijd op goed ijs een aantal mooie tijden op de klok te kunnen zetten. Om het kort te houden (een langer verhaal vind je op de website van de DKIJV-Anco selectie), zal ik niet de hele week beschrijven.

Het trainen in zo’n mooie hal en op zulk mooi ijs, geeft niet alleen fysische voordelen (je hoeft minder te doen om harder te rijden), maar ook voor de geest is het prettiger om een rustige ijsbaan tot je beschikking te hebben. Je hebt alle ruimte om je eigen slag te rijden en alle bochten goed aan te vallen. Ideaal dus om flink te trainen.

Naast het trainen was er ook genoeg ruimte voor ontspanning. Ik kan je zeggen dat een week in een huisje zitten met die vier jongens (en chauffeur Ellie) een zeer goede training is voor de lachspieren. Toen later in de week ook Hans van der Does en een aantal dames van de selectie zich bij ons aansloten, werd het zelfs nog lolliger. De combinatie van goed trainen en veel gezelligheid maakte eigenlijk al dat het trainingskamp geslaagd was.

De wedstrijden in het weekend gingen voor mij een stukje minder, omdat ik ook een beetje ziek was geworden. Nog wel op de 1000 meter een verbetering en op de 500 meter een evenaring van mijn beste seizoenstijden, maar het stemde zeker niet tot tevredenheid.

Nu we weer terug zijn in Nederland, kan ik me voorbereiden op de volgende wedstrijd: regioselectie supersprint. Ik ben van de deelnemers de langzaamste, dus heb ik niets te verliezen. In ieder geval ga ik wel mijn stinkende best doen om misschien nog plaatsing voor het NK supersprint af te dwingen. We gaan het zien!