Dat sprinten mijn “specialiteit” is (of beter: het onderdeel waar ik het minst slecht in ben) is niet altijd in mijn uitslagen terug te lezen. Je moet tenslotte wel bij de eerste groep zitten wil je kans maken op de overwinning. Daar heb ik nog wat te verbeteren.
Want in ’s Gravenzande kon ik met een 13e plek niet helemaal tevreden zijn. Wel was ik zeer tevreden met mijn sprints. Voor de eindsprint had ik me al helemaal leeggereden, maar daarvoor ging het super.
Vroeg in de koers wilde ik de benen testen en juist op het moment dat ik wegreed uit het peloton klonk de bel voor een 3-ronden klassement. Ik trok dus door en wist 2 van de 3 doorkomsten te winnen. Vervolgens kon ik wat herstellen in het peloton.
Een paar ronden later werd er gebeld voor een premiespurt. Hier wilde ik ook wel weer bij zijn, dus reed mezelf naar voren. Ik moest van ver komen, maar kon met groot snelheidsverschil het sprintje winnen.
Dit was wel heel lekker voor de moraal. Ik wist later nog een 3e en een 1e premie binnen te halen. Ik kreeg het daarna wel steeds zwaarder en kon niet veel anders dan in het pak blijven zitten.
Toen er een klein groepje weg was en op een gegeven moment het peleton in twee stukken brak zat ik te ver van achter. De laatste rondes kon ik samen met een paar anderen het gaatje naar het voorste peloton nog dichten. Dit kostte echter zoveel kracht dat er in de eindsprint geen energie meer over was om nog veel plaatsen te kunnen winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten