Oh wat is het lekker om weer eens flink zware beentjes te hebben. Niet in een koers ditmaal. Ook niet tijdens een zware training. Nee, het was tijdens een toertocht. Met 8 andere mannen (helden) van WTOS een weekendje in een tweetal huisjes in het Waalse landschap.
Mijn allereerste toertocht ooit werd de Philippe Gilbert Classic (de 5e editie als ik het goed heb). Een classic na 5 edities, klinkt ook wel tegenstrijdig. Deze tocht vond plaats in de geboortestreek en trainingsgebied van de naamgever.
De route loopt over verschillende heuvels/bergen die ook in de klassieker Luik-Bastenaken-Luik voorkomen. Het was eigenlijk een mini LBL: behoorlijk stijgen en dalen.
Nou ben ik zeker geen rasklimmer. Ik wil mezelf wel vergelijken met Kenny van Hummel. Niet dat ik zo goed kan sprinten, maar in verhouding tot klimcapaciteiten. Ik schrik nog net niet van een verkeersdrempel, maar over het algemeen kom ik op hellende vlakken niet echt tot mijn recht.
Toch wilde ik wel graag weer een keertje goed afzien en wat kilometers maken om conditie op te doen. Daarnaast was het doel om een gezellig weekend te hebben en de WTOS leden wat beter te leren kennen.
En ik kan niet anders zeggen dat ik die voornemens waar heb kunnen maken. Gezelligheid was troef en de kilometers verdwenen makkelijk onder de dunne bandjes. Alhoewel makkelijk misschien ook niet het juiste woord is gezien de staat van het asfalt aldaar (terrible!).
Voortvarend gingen we van start. Het klimmen ging me beter af dan verwacht en na een koud eerste uur (het had gevroren) begon ook het zonnetje mee te werken. Mooie omgeving en goed uitgepijlde route.
De omgeving is de hele dag mooi gebleven, maar op de bepijling kwamen we wel terug toen we in La Roche doorkregen dat we de verkeerde pijlen (die van Luik-Bastenaken-Luik) aan het volgen waren. Die hingen er dus al voor de koers die de dag erna zou plaatsvinden. De onze waren niet meer dan wat schrale kalkstreepjes op de grond.
Erachter komen dat je een behoorlijk eind van de route bent afgeweken levert wel een flinke deuk in de moraal op. Spontaan liep geen enkele heuvel meer lekker. Met een ouderwetse kaart (terwijl er iemand achter ons aanreed met een navigatie-systeem) hebben we weer geprobeerd zo snel mogelijk terug op het parcours te komen. Helaas misten we zo wel 2 van de 3 ravitailleringen.
Toen we uiteindelijk vrij laat bij de laatste bevoorrading aankwamen waren we al gelukkig met de paar kruimels die nog over waren. Dit hebben we vakkundig opgelost door 50 meter verderop een terrasje te pakken om nog wat energie te tanken.
Het besluit was toen al gevallen om niet verder de route te volgen en de korte weg naar het huisje te nemen. Er waren nog wel een paar helden die doorreden naar de finish om de (naar later bleek door ene meneer Bruxelles gekaapte) loterij-fiets op te halen en de Redoute nog een keer te bekijken.
De volgende dag hebben we nog geprobeerd om de gemiste heuvels van de toertocht alsnog te bedwingen. De Rosier, Stockeu (wat een klere-ding) en de Wanne moesten er uiteindelijk toch aan geloven, alvorens we op de top van de Wanne post vatten om de profs tijdens LBL aan in het echt aan het werk te zien. Zo moest het dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten