NK voor niet-profs

In mijn agenda staat een streep, erboven staat NK Elite, Exloo.
Het vakje waarin dit staat ingevuld heeft de opdruk zondag 17 juni.
Geen toevallig krabbeltje, maar een bewuste aantekening op de kalender. Na mijn onverwachte 13e plek van vorig jaar was ik nu voornemens om deze prestatie toch op zijn minst te verbeteren.

En zo werd er dus een plan van aanpak geschreven. Een doordacht trainingsschema moest mij laten pieken op het NK. Verschillende wedstrijden werden bedachtzaam uitgekozen om zo de ideale voorbereiding op het NK te hebben. Bij deze wedstrijden was het zaak om voldoende af te zien, maar de tegenstand niet in de kaarten te laten kijken. Zorgvuldig wist ik dus hoge klasseringen te vermijden, en met schijnbaar veel moeite deelname aan het NK veilig te stellen middels een laatste kans op het districtskampioenschap.
Om die reden bleven hoge quoteringen voor mijn persoon op het NK uit en kon ik dus lekker als underdog van start gaan.

Middels een uitgebalanceerd voedingspatroon bereikte ik mijn ideale koersgewicht in de week voorafgaand aan het NK. Niet te vroeg, niet te laat, maar precies op tijd. Vanwege het parcours en de te verwachten straffe wind koos ik ervoor niet te scherp te staan. Je zou maar van de fiets geblazen worden omdat je te licht bent. Te zwaar was echter ook weer geen optie, want we moesten immers de beruchte Hondsrug over en de laatste meters naar de finish waren licht oplopend. Her en der werd al de vergelijking gemaakt met de Redoute, nog zo'n stuk vals plat.

Het materiaal was tiptop in orde gemaakt. Uitgebreid testwerk in de ronde van Maasdijk, donderdag voor dé koers, gaf mij voldoende vertrouwen in het materiaal. Wat nog resteerde was de juiste bandendruk te bepalen. Bij het verkennen van het rondje viel het op dat, terwijl de organisatie beloofd had geen Drentse Kasseien in het parcours op te nemen, enkele klinkerweggetjes er aardig slecht bij lagen. Dat was natuurlijk wel te verwachten in het gebied van de Hunebedden.
Met de gegevens van mijn gewicht, staat van het wegdek, totale lengte van het parcours, windkracht, vorm van de dag en grootte van het peloton volgde uit een eenvoudige formule de benodigde bandendruk. Precies 7,56913 bar voor en exact 7,928311 bar achter.

Wetende dat alles klopte kon ik dus met een gerust hart naar de start rijden. Daar viel het me op dat er niet de beloofde 180 man aan de start stonden, maar 'slechts' 120 Elite-renners zonder contract. Helaas moest ik het nu doen met de gekozen bandendruk. Enige compensatie hiervoor had ik nog kunnen vinden in een snel wc-bezoek.

Vanaf de start vloog ik er vol en en zo zat ik na de eerste van 15 lussen (8x A, 7x B) netjes op de 10-na laatste positie. Blijkbaar waren er meer die er vol in vlogen. De A-lus was niet zo lastig. De B-lus beloofde met zijn slecht bestrate klinkerwegen en spaarzame beschutting tegen de wind een ander verhaal te worden. Gelukkig kon ik nog wat opschuiven en een positie in het midden van het peloton innemen.

Menig kat werd uit het geringe aantal bomen gekeken en een grotendeels gesloten peloton legde zo de eerste  rondes af. Rondes waarin ik mezelf moest dwingen om wat te eten, maar dat viel niet lekker op de maag. Er waren een paar seconden dat ik het lastig had en zo miste ik dus het moment waarop ploegmaat Erik-Jan met 3 anderen wegreed. Zij mochten de rest van de koers vooruit blijven.Tegen het einde van de wedstrijd begon ik beter te rijden en kon ik me ook voorin melden om te reageren op gevaarlijke aanvallen.

Toen in de laatste lus nog 8 man bij de koplopers aansloten met daarbij ook ploegmaat Jan wist ik dat het voor mijzelf niet meer om het rood-wit-blauw zou gaan. We zouden met het peloton sprinten om plek 12. Dat zou een verbetering zijn ten opzichte van vorig jaar, dus stortte ik me in het gewriemel.

De sprint wist ik wel te winnen. Vast door die uitgekiende voorbereiding.