Ik zit te ver van achter. Hier wordt de koers niet gewonnen, dat weet iedereen. Zo zullen de anderen ook gedacht hebben toen ze mij op het voorgaande viaduct aan beide kanten passeerden. Ik wilde wel meeschuiven, maar had mezelf opgesloten in de buik van het peloton. En risico's nemen in de U-bocht na het viaduct leek me ook niet verstandig. Het was immers nog ver naar de finish dus genoeg tijd om mezelf weer naar voren te rijden.
Het parcours ken ik goed en ook deze omstandigheden hebben we hier wel eens eerder gehad. Normaal is het langs het spoor altijd stressen wanneer het peloton weer in gang schiet maar nu laat de grote ventilator het afweten. De snelheid loopt naar de vijftig en ik kan makkelijk meekomen. Het geluid van de ratelende freewheels laat me weten dat het tempo niet te gek is. Ik besluit om mijn freewheel niet mee te laten doen aan deze onderbreking en schakel een tandje bij om nu dan toch naar voren te rijden. Het gaat zo makkelijk dat het me verbaast dat iedereen zo braaf op zijn plek blijft zitten. Binnen geen tijd heb ik al 40 posities gewonnen. Als bonus is nu ook mijn bril wat langer schoon gebleven.
De benen zijn overduidelijk goed en dankzij hard labeur van mijn ploegmaats weten we vlak voor de laatste ronde ook de kopgroep nog terug te halen. Ik knoop mezelf in de oren dat ik nu scherp moet zijn op alles wat beweegt om niet zoals vorig jaar de slag te missen. Het weer heeft iedereen toch parten gespeeld en echte aanvallen blijven uit. We stormen op de laatste bocht af en blijkbaar heb ik de lessen van twee jaar terug nog niet goed onthouden. Ik kies links van de weg en dus de buitenbocht. Hier wordt ik het kantje ingedrukt, moet in de remmen en ben direct kansloos voor de overwinning. Driemaal is blijkbaar geen scheepsrecht.... weer tweede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten