De Omloop Hoeksche Waard is een rare koers. Veel smalle wegen, om de haverklap een bocht en altijd wind in de polder. Het staat dus garant voor een zware koers. Wie niet sterk is moet héél slim zijn, of wordt zonder pardon op het kantje gelost. Dit gaat zowel op voor de amateurs, waar ik hem voor de eerste keer reed, als voor de Elite/belofte in de clubcompetitie.
Die eerste keer liep de koers voor mij zeer gunstig tot de finale, waar een valpartij in de finale een einde aan mijn ambities maakte. Bij de amateurs kwam ik in ieder geval nog tot die finale. Het jaar erop mocht ik het bij de Elite proberen en dat bleek toch een stuk lastiger. Het was een gevalletje van alles 'net niet'. Het gebrek aan ervaring in dit soort koersen brak me lelijk op.
Dit jaar was er voldoende ambitie aanwezig en ook het team was zeer gemotiveerd. We staan hoog in het ploegenklassement en hebben een sterke, brede ploeg. Hiermee konden we dus wel wat forceren. Bij vertrek zat ik direct goed vooraan. Het eerste stuk wind mee verliep prima, maar na wat draaien en keren bij 's Gravendeel (mooi plaatsje, dat wel!) bevond ik me toch iets te ver van achter en zag ik het een paar posities voor me breken. Ploegmaten Tim en Erik Jan zaten wel in de eerst waaier en samen met Jan en Peter konden we direct een mooie tweede waaier opzetten.
Het blijft frappant hoe moeilijk je het kan hebben op het kantje terwijl je daarna makkelijk draaiend in de tweede waaier zo weer terug bent bij de kopgroep (heb ik ook moeten leren). Frappant is dan ook dat men eerst zoveel moeite doet om alles uit elkaar te trekken en zodra we weer aansluiten het tempo er volledig uit gaat. Zo werd onze voordelige positie van 5 man in de eerste grote groep langzaamaan teniet gedaan door het aansluiten van meer volk van achteruit. Na een kort staakt-het-vuren werd er weer wat gedemarreerd en zo rond kilometer 60 ontstond er een nieuwe kopgroep waar ik me ook ingefietst had.
Met 15 man, waaronder ploeggenoten Peter en Marco (teruggekomen na een valpartij en direct door gedemarreerd), werd al snel een gat geslagen. Een aantal vonden dat er teveel onnodige ballast aanwezig was en begonnen op 80 kilometer van de streep al met halve waaiers en meer van dat soort ongein. Ik liet me niet verrassen en was ook sterk genoeg om netjes voorin mee te draaien.
Aangekomen bij de verzorging was het wel even 'raak'. Met het oog op het aanpakken van tasjes wilde ik achterin de groep gaan zitten om zo wat ruimte te maken. Helaas wilde Peter voor me het eerste tasje niet waardoor ik deze ook niet kon pakken en miste hij de tweede die ik vol tegen me aankreeg. Precies op dat moment werd er ook op kop hard doorgetrokken en zo lagen we er met drie man tegelijk af. Voor enkele kilometers moesten we in de achtervolging waarbij het gat tussen de 50 en 100 meter bleef. Compleet leeg gereden wisten we toch weer aan te sluiten toen het tempo in de kopgroep stokte.
Het ging nog een paar keer op de kant en tegen de tijd dat we op de lokale omloop kwamen waren we nog met 9. Met Marco en mijn persoon in de kopgroep hadden we nog wel een voordelige positie en met een redelijke voorsprong op het achtervolgende groepje kon het pokeren beginnen. Er werd wel honderd keer gedemarreerd, iedereen was kapot gereden en zo leek vlak voor de laatste kilometer een man van NWVG een beslissend gat te gaan slaan. Ik dook erachteraan, maar was eigenlijk al te laat. Bij hem kon ik niet meer komen. Maatje Rik sloot aan, nam de kop over en vanuit zijn wiel ging ik de laatste 300 meter aan. Helaas kwam van achteruit nog een man van NWVG en zo werd ik naar plek drie verwezen.
Voorwaar niet slecht. Daarbij kwam nog de mooie bonus van de leiderstrui in de clubcompetitie. In het kader van de Omloop Hoeksche Waard graadmeter is de stijgende lijn duidelijk zichtbaar. Er is dus voldoende moraal voor de komende koersen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten