Eindelijk!

Ja, eindelijk weer bericht.
Drukte! Een hele flauwe smoes eigenlijk. Want ik mag dan wel lekker bezig zijn met fietsen, studie, een beetje promotie voor de ploeg, wat werken en nog meer dingen waar je enigszins legitiem tijd kwijt aan kan zijn, toch moet ergens nog wel een gaatje te vinden zijn om deze blog eens te voorzien van wat vers literair bloed. Al klinkt dat laatste een beetje raar voor een blog die voornamelijk betrekking heeft tot wielrennen.

Gebrek aan inspiratie! Nog zo'n voorwendsel, want op fietsgebied heb ik de afgelopen tijd voldoende beleefd. Genoeg koersen gereden en ze gingen een pak beter dan de wedstrijd die ik in de vorige post nog kon beschrijven. Misschien dat diegenen die hier nog wel eens rondneuzen gedacht hebben dat ik de fiets aan de wilgen gehangen heb na het debacle van de Witte Kruis Classic. Gelukkig voor mij waren de wilgen net gesnoeid en dus moest ik nog maar even door blijven fietsen.

De moraal werd opnieuw hervonden. Niet in Woensdrecht, waar ik werd gelost en vervolgens met pech voortijdig af moest stappen. Ook niet op het clubparcours van RWC Ahoy, waar ik totaal verkrampt 80 kilometer in het peloton heb gezwommen. Wel in de Omloop van de Braakman, de eerste clubklassieker. De ploegleiding had meer vertrouwen in mij dan ikzelf. Gelukkig kon ik de knop wel omzetten. Ik ging zowaar goed over de kasseien en wist me uiteindelijk als 22e (7e Nederlander) over de streep te fietsen.

 Twee dagen later, volledig hersteld en vol goede moed de aanval gekozen in het criterium van Waddinxveen. Een halve koers met zijn tweeën vooruit, nog een kwart koers met 5, maar toch gelost worden. Vanzelfsprekend dus weer een beetje moraal erbij voor de Omloop van de Glazen Stad. In een thuiskoers wil je je toch laten zien. Geen wind, dus een laffe koers. Helaas ontsnappen er toch 15 man aan het peloton. Daarachter kan ik de sprint wel winnen door heel vroeg aan te gaan, maar een beetje zuur is het wel.

Weer een week verder. Inmiddels weet ik dat het met de conditie wel goed zit en dus wordt het geluk nu eens beproefd in Zelzate (België). Mijn eerste keer in Belgenland en dus kent niemand mij wanneer ik in een kopgroep van 16 terecht kom, al moet ik me inhouden mijn sprint niet direct prijs te geven. In de finale word er meerdere keren aangevallen en meestal zit ik erbij. Helaas niet in de beslissende ontsnapping en dus is mijn 'geheime' sprint voor plek 7.

In de Wim Hendriks Trofee, wederom een klassieker over kasseien, wordt er besloten dat de ploeg zal aansturen op een massasprint. Opdracht voor mij: sparen, efficiënt rijden, eindsprint winnen. Zelden heb ik zulke goede benen gehad en het feit dat vijf sterke ploeggenoten zich voor mij wegcijferden gaf een geweldige boost. Helaas bleek geen van de andere ploegen geïnteresseerd in een massasprint en als enige ploeg was de koers te zwaar om te dragen. Pelotonsprint gewonnen, een goede 5e plek maar niet datgene waarvoor gewerkt was.

Mijn revanche kwam twee dagen later in de Grote Ronde van 's Gravendeel (ja, er is ook nog een kleine, De Nacht van...). Koning(s/inne)-dag, prachtig weer, veel publiek langs de hekken, goed startveld, aardige premiepot en 100 kilometer koers. Wat wil een renner nog meer? Een plekje in de kopgroep stond op mijn verlanglijstje, maar het duurde tot een ronde of 8 voor het einde eer ik de sprong naar een uiteenvallende kopgroep kon maken. Even leek het erop dat we met zijn vijven weg konden blijven, maar bij het luiden van de bel voor de laatste ronde was inmiddels het halve peloton weer aangesloten. Mijn goede vriend Wouter demarreerde en ik sprong direct op zijn wiel. We keken even om, even naar elkaar en wisten dat het goed zat. Kop over kop om in de laatste ronde het peloton voor te blijven maar gelukkig mochten we het met zijn tweeën uitmaken. De eerste winst in een Elite-criterium is een feit. Eindelijk!