Alweer een Nederlands Studenten Kampioenschap...

Het wordt door de mannen van de lange adem gezien als hardlopen op het ijs. Het zou zogenaamd geen kunst zijn om op hele korte afstanden snel te schaatsen. Bovendien kan je volgens ‘hen’ niet moe worden van 2 maal 100 en 2 maal 300 meter schaatsen.

Nou kan ik best toegeven dat het misschien niet de zwaarste afstanden zijn. Er liggen echter wel blessures op de loer, en je moet mentaal wel heel scherp zijn. Je moet immers 4 keer starten, en je mag 4 keer geen fouten maken. Een kleine misstap scheelt zo een paar honderdsten, en dat is op zo’n korte afstand toch snel een wereld van verschil. Toch wel een aparte discipline.

Zo startte ik dus afgelopen dinsdag in Utrecht op het tweede Nederlands Studenten Kampioenschap Supersprint. Een sprintersfestijn, met dit jaar een sterker deelnemersveld dan in de eerste editie. Waar ik vorig jaar nog een vijfde plaats wist veilig te stellen, zou er nu al tevredenheid zijn wanneer er door mij een paar goede tijden op het scorebord werden gezet.

De heenreis was niet in lijn met de ‘spirit’ van het toernooi. Normaal gesproken is het een ritje van drie kwartier naar de Vechtsebanen, maar die werd nu door file-perikelen verlengd met een uur. En dat voor 800 meter schaatsen. De warming-up moest dus snel afgeraffeld worden om niet te laat aan de start te verschijnen.

Mijn eerste 100 meter verliep voor mij niet vlekkeloos. Door eerst een valse start te maken, stond ik te lang stil bij de herstart. Toch een tijd van 10,77 seconden kunnen neerzetten. Gezien het niveau van mijn starts dit seizoen is dat zeker geen verkeerd resultaat.

Er was weer progressie te zien, en het kon nog wel wat sneller. De tweede 100 meter was ik wel beter vertrokken. Onderweg nog niet helemaal foutloos, maar wel één honderdste sneller: 10,76! Constant zijn is ook een kunst.

Met een lekker gevoel ging ik dus proberen ook de 300 meters tot een goed einde te brengen. De eerste rit startte ik in de buitenbaan. Mijn tegenstander, die sneller was op de 100 meters, hoorde ik al vrij snel dichterbij komen. Het was echter pas laat in de bocht dat ik hem onderdoor zag komen. Vastbijten en proberen mee te gaan. Dit resulteerde in een tijd van 25,68. Mijn eerste PR van het seizoen! Dit wist ik toen echter nog niet, maar was er wel blij mee.Met een start in de binnenbaan hoopte ik toch nog sneller te kunnen door weer naar mijn tegenstander toe te rijden. Dit plan ging helaas de mist in omdat ik een onregelmatige bocht liep. Na 25,93 seconden kwam ik over de finish.

Een achtste plek, maar wel in een sterk deelnemersveld (winnaar Cees Vink wist een 9.99 en 23.94 op de klokken te zetten). Oude bekende Michiel Punt (ex-DKIJV) reed naar een mooie derde plaats.