De Muur van Wageningen moest 27 keer worden bedwongen om uiteindelijk 60 kilometers op de teller te krijgen. Dit rondje is niet zoals een normaal criterium. Het feit dat er een aantal hoogtemeters in het parcours zitten maakt het een lastige koers.
Dat geldt zeker voor mij, want ik ben meer een anti-klimmer. Het tegenovergestelde is waar voor WTOS-kopman Rik, die hier zijn titel wilde verdedigen. Mijn doelstelling was om te finishen (het liefst in het peloton) en daarbij Rik misschien nog te kunnen helpen.
Bij de start had ik al pech, want de jury was vergeten bij het naar voren roepen van de rugnummers om die van 30 t/m 39 ook op te noemen. Met mijn nummertje 36 stond ik dus mooi achteraan. Gelukkig kon ik na de start al wel direct een hoop plaatsen goedmaken en een mooi plekje in het peloton vinden.
Het plan was om elke ronde bij het gedeelte heuvel af op te schuiven, om vervolgens op de klim weer plaatsen weg te geven. Zo zou ik het minste echt in het rood hoeven rijden. In het rood kwam ik uiteindelijk toch wel, en eerder dan me lief was.
De eerste paar rondes had ik het heel zwaar. Bleek achteraf dat er ook idioot hard werd gereden, en dat het dus niet aan mijn beperkte klimmerskwaliteiten lag. Het eerste uur moest ik vechten om bij te blijven en om niet mijn lunch naar buiten te gooien.
Daarna zakte het tempo iets en zat ik lekkerder op de fiets. Het tempo zakte zelfs zo laag, dat toen ik bezig was om weer naar voren te rijden in de aanloop naar de klim, ik de kop van het peloton voorbij stak en een gaatje pakte.
Er waren 4 man met me mee, en we kregen de ruimte van het peloton. Dit was op ongeveer 6 rondes van het einde, en dit gaf me plots wel het idee dat dit wel eens “de slag” kon zijn. Er sloten nog een paar man aan, waaronder mijn kopman. Met 8 man gingen we de finale in.
De groep draaide niet super rond, en dat speelde in de kaart van Rik. Hij reed gewoon op kop, maar kreeg een gaatje waar niemand in dook. Op z’n Zoetemelks reed hij twee rondes voor het einde weg. Niemand wilde hem terughalen, zodat hij onbedreigd solo naar een mooie overwinning kon rijden.
Ondertussen was ik al een beetje aan het sparen voor de eindsprint (voor zover dat nog kon). Er sloot nog een groepje aan zodat we met een man of 12 aan de slotklim begonnen. Ik wachtte zolang als ik durfde en ging halverwege vol aan. Buitenbocht om de groep heen, zodat ik vervolgens in de binnenbocht uitkwam. Hier kwam ik echter te hard aan, en wist deze bocht niet te houden.
De schrik van de naderende stoeprand zorgde dat ik overeind kwam en een meter of 10 tegen datzelfde randje aangeschuurd heb, om vervolgens alsnog erover heen te vallen.
Band lek, ketting eraf, podiumplaats verkeken.
Ik zal nooit dichter bij de klasse van een profwielrenner komen als met deze actie. Er was nog een of andere Rus (meervoudig grote ronde winnaar) die ooit wel eens berg op onderuit ging omdat hij te hard reed...
Ik leef me uit! :p Ten eerste, beetje jammer dat je naar boven loopt het laatste stukje, en niet gewoon je fiets op je schouder gooit en als een mountainrenner omhoog rent :p Maareh.. geloof eens dat je t gewoon allemaal wel makkelijk aan kan, gewoon met Rik meegaan volgende keer, is veeel leuker, en dan had je snelheid vóór de bocht hoger geweest, zodat ie in de bocht lager kon zijn :p
BeantwoordenVerwijderen