Schaafie maakt zijn naam waar… (nieuwe bijnaam gezocht!)

Vorig jaar heb ik, rijdende in het trimmerspeloton, een aantal keer het asfalt van dichtbij bekeken (vaak botte pech). Meestal ging dat gepaard met flink wat vel-verlies. Dit leverde me bij m’n schaatsclub prompt de, wat minder charmante, bijnaam schaafie op. Jammer genoeg heb ik gister m’n bijnaam waargemaakt.

Schaafie is nu bezitter van mooi nieuw asfalteczeem op z’n onderbeen en z’n dij. Het gebeurde tijdens de Omloop Hoeksche Waard. Een vreemde, onverwachte uitwijkmanoeuvre van mijn voorganger zorgde er op zo’n 7 km voor het einde voor dat Schaafie zijn voorwiel niet meer kon controleren en hard tegen de grond sloeg.

Wat daaraan vooraf ging:

De Omloop Hoeksche waard is een semi-klassieker over iets meer dan 97 km door, jawel, de Hoeksche Waard. Met vertrek en aankomst in Puttershoek, was er een parcours uitgezet met veel draaien en keren, al rijdend over veel dijkjes en tussen de weilanden.

Vanaf de start van de koers ging het best hard. Ondanks het mooie weer en het gebrek aan een stevige wind (later bleek dat wel anders) probeerden de kleppers de boel direct op de kant te zetten. Het was flink aanpoten om bij te blijven, maar na het eerste half uur begon ik mijn draai te vinden.

Ik kon opschuiven naar voren om bij de eerste 30 van het pak te gaan rijden. Hier was het leven toch wel iets aangenamer, ook al blijft het opletten geblazen om niet naar achter gedrukt te worden. Een voordeel van het vooraan rijden was dat ik niet betrokken was, of opgehouden werd bij de vele kleine valpartijtjes.

Die valpartijtjes hadden soms wat te maken met de ondergrond (hier en daar flink wat zand en grind op de weg), soms met domme pech en soms met het niet waarschuwen voor obstakels. Vooral dat laatste is zeer vervelend, want toen ik rechts van de weg reed en links van me 6 man op een onaangekondigde wegversmalling zag klappen kreeg ik toch wel een naar gevoel (en dan zeggen ze dat alleen profs elkaar niks gunnen).

Ik kreeg wel steeds meer moraal naarmate de koers vorderde. Onderweg had ik genoeg gespaard en voelde me bij het naderen van de finale nog best fris. Een top tien klassering lag voor het gevoel binnen de mogelijkheden. Maarja, dan moet je wel op je fiets blijven zitten....

De laatste kilometers na de val heb ik nog wel afgemaakt, en met een hoeveelheid adrenaline in mijn lichaam waarmee ik niet door de dopingcontrole zou komen kon ik nog verassend hard doortrappen. 57e op 3:13 van de winnaar.

Overigens bleek naderhand wel dat er toch een stevige wind stond. De gemiddelde snelheid lag op 43,4 km/u. Als maximale snelheid had ik 67,2 km/u geklokt, en dat zonder eindsprint.

Liever laat ik deze bijnaam achter me en ga ik toch eens op zoek naar een andere bijnaam. Iemand suggesties?

diegenen die graag een beschadigd been zien, klik hier