Uitrijden

Vrijdag de 27e. Al de hele week bedekt een zware depressie als een natte wind grote delen van Nederland. Geen uitgesproken fietsweer. Een beetje wind kan ik hebben, maar voor regen pas ik liever. Mooiweerfietser.

De ronde van Zierikzee. Enkele weken eerder had ik me hiervoor al aangemeld. Bij deze koers rijden de A-amateurs samen met de Elite en Beloften. Een stapje hoger dus, een uitdaging om bij te blijven. Daarnaast staat Zierikzee bekend om zijn relatief grote sponsorgelden. Zo kan het dus dat ze iedereen die de wedstrijd reglementair uit rijd 30 euro onkostenvergoeding meegeven. Uniek voor het amateur-wielrennen.

Een dag eerder. Een van de twee ploeggenootjes die ook ingeschreven stond liet me weten toch af te zien van deelname. Zijn beweegredenen waren een verkoudheidje en het sterke deelnemersveld. Dit bracht mij ook aan het twijfelen. Kan ik wel bij die mannen blijven? Zal ik wel gaan?

Vrijdag dus, dag van de wedstrijd. ’s Ochtends een (her-)tentamen maken. Ben bevreesd voor het resultaat. Wel vermoeiend, zou het liefst een paar uurtjes me bed in duiken. Daar heb ik echter de tijd niet voor. Spullen inpakken voor een trainingsweekend met mijn schaatscluppie in het Brabantse Westelbeers (je verzint het niet). Ik zou na de koers in Zierikzee direct doorrijden.

Nog steeds vermoeid. Af en toe laat de eerder gememoreerde depressie nog wat van zich zien. Geen dikke druppels, maar wel genoeg water om flink nat van te worden. Blijft het vanavond wel droog? Koersen in de regen zie ik echt niet zitten. Ik kan wel goed overweg met een nat wegdek, maar het verhoogde risico op valpartijen zit me wel een beetje dwars.

Mijn enige overgebleven ploegmaatje. Zou die nog gaan? Even informeren leert me dat hij nog wel goesting heeft. De 30 euro vergoeding voor twee uurtjes koersen zijn toch wel aantrekkelijk. Het zware deelnemersveld. Aan de ene kant de uitdaging, aan de andere kant de angst dat het me toch te hard zal gaan. En dan eventueel nog regen erbovenop?

Twijfel. Een uur voordat ik van huis moet vertrekken hak ik de knoop door. Ik ga niet. Het daaropvolgende half uur ben ik kwaad op mezelf. Je laat je toch niet kennen? Dit is een mooie kans om eens een stapje hoger te proberen. Er is wat geld te verdienen! (een welkome aanvulling op de studiefinanciering) Ik ben wel in vorm, zo laat het eerder afgehaakte ploegmaatje me weten. Als hij fit was, zou hij zeker gaan...

Om 4 uur stipt (kwart over 4 dus, studenten....) stap ik alsnog in de auto. Tomtom navigeert me naar Zeeland. Vlak voorbij Rotterdam wordt Zierikzee al aangegeven. Is het zo’n groot stadje? Ik ben er nog nooit geweest. Bij knooppunt Hellegatsplein draai ik de dodelijk saaie N59 op. Die brengt me naar Schouwen-Duiveland en uiteindelijk ook naar mijn bestemming.

In de stad op zoek naar het parcours. Geen idee waar de permanence zit, dus eerst maar wat rondgereden met de auto. Vlak bij het parcours de auto op een parkeerplaats gezet en verder met de fiets. Bij het ophalen van mijn startnummer kom ik ploegmaatje John tegen. Gelukkig! Heb ik in ieder geval iemand om mee te praten. Een beetje afleiding rond de koers is altijd fijn om stress te voorkomen.

Samen kleden we ons om en na het opspelden van de rugnummers bewegen we ons naar de startlijn. Daar treffen we de concurrentie. 90 Mannen waarvan het merendeel er scherp afgetraind uit ziet. Enkele van hen herken ik van de amateur A koersen. Het zijn de klasbakken die bij ons normaal gesproken meerijden voor de podiumplaatsen.

Vriendelijk sla ik de aangeboden Red Bull energy shot af. Wie gaat in godsnaam nou zoiets meenemen tijdens een criteriumkoers van 2 uur? Als je het al nodig zou hebben om je energie-voorraad aan te vullen, krijg je daar doorgaans niet eens de kans voor. Pang! Gelukkig laat het weerklinken van het startschot het peloton in beweging komen. Geen tijd meer om te denken; rijden.

Ik heb een paar foutjes gemaakt. Het parcours heb ik maar voor de helft bekeken. Daarnaast bleef mijn inrijden ook beperkt tot dat halve rondje. De gewoontes van het Nederlandse criterium-rennen staan dat soort fouten niet toe. Doorgaans wordt er vanaf het startschot volle bak gereden. Een zware aanslag op koude spieren. En dan ook nog eens achteraan starten. Niet handig.

Terwijl ik achterin het peloton mijn benen opwarm, kan ik mooi het rondje bekijken. 1800 meter straatstenen, van verschillend formaat. Een drietal echte bochten plus een aantal flauwe chicanes. Hoogteverschil bleef beperkt tot een enkele meter. Niet echt noemenswaardig.

Van de koers zelf zie ik weinig, ik zit te ver van achter. Tijd om op te schuiven, vooraan is meerijden immers makkelijker. Verrassend eenvoudig kan ik me naar voren bewegen. De inmiddels warm geworden benen zijn goed vandaag. Of ze hebben nog niet echt gas gegeven, dat kan ook.

Gas gegeven wordt er wel, bij elke premiesprint. Daarvoor zit ik nog te ver naar achter. Uiteindelijk lukt het me toch een keer om mee te doen. Een half rondje voor een premiesprint probeer ik in het wiel van de Nederlands kampioen mee te glippen. Ik neem met veel moeite over, maar we gaan niet hard genoeg. In de kop van het peloton kom ik over de streep om wel een 6e premie mee te pikken. Later in de koers weet ik nog een keer een 6e premie binnen te halen. Mijn dag kan eigenlijk al niet meer stuk. Nu alleen nog uitrijden.

Bij het ingaan van het laatste kwart van de wedstrijd schudden de klasbakken een paar keer goed aan de boom. Als gevolg daarvan dreigt het peloton in stukken uiteen te vallen. Ik zit niet ver genoeg naar voren en probeer uit alle macht nog gaatjes dicht te rijden. Pluspuntje: ook later in de koers zit er nog wat sap in de benen. Ik herstel nog goed.

Het peloton komt weer bij elkaar en mag sprinten om plaats 4. Ik laat mezelf naar achter dringen. In zo’n laatste ronde kan ik nog veel winnen door wat brutaler te zijn. Bij het uitkomen van de laatste bocht gooi ik mijn troef op tafel. De turbo erop. Met mijn acceleratie passeer ik binnen geen tijd zo 10 tot 15 renners. Dat verbaasd me toch enigszins. Op plaats negentien passeer ik zeer tevreden de streep. Het zonnetje scheen.