Een heerlijke zondagmorgen. Tijd om de benen te strekken. De fietstraining die op het programma stond kon natuurlijk binnen op de tacx uitgevoerd worden, maar de mooie winterzon lonkte zo, dat ik besloot lekker buiten te gaan spelen. Het was hier in het westen bij lange na niet zo fris als in andere delen van het land. Waar op veel plaatsen de thermometers min tien of zelfs lager aangaven, bleef het kwik (bevatten digitale thermometers nog kwik?) hier steken op een schamele 5 graden onder nul. Tegen de tijd dat ik mijn fiets uit de schuur had getrokken, was de dooi inmiddels alweer ingezet. Gelukkig maar, want met niet zo bijster dikke racefiets bandjes is het onprettig vertoeven op bevroren ondergronden. En of de weg bevroren was, dat was nu eigenlijk de vraag.
De watermoleculen op het asfalt verkeerden in een stevig debat of ze een (door schaatsers bejubelde, door wielrenners gehate) vaste vorm of een (iets minder onprettige) vloeibare vorm zouden aannemen. 
Niet meer gesteund door lage temperaturen leken ‘de vasten’ terrein te verliezen. De zon en pekel deden ook nog een duit in het zakje en zo sloeg de balans iets uit in het voordeel van ‘de vloeibaren’. De ‘harde kern’ liet zich echter niet uit het veld slaan en vormde een coalitie met de schaduw.
Dit alles resulteerde in een democratisch besluit waarin beide partijen hun eigen gedeelte van de door mij gekozen route mochten ‘bezetten’. Gevolg was dus dat bij elke bocht of in schaduw gelegen plek voorzichtigheid betracht moest worden.
Uiteindelijk wel een lekker (maar niet zo lang) rondje gefietst met mooi winterweer. De eerste fietskilometers van dit jaar zijn genoteerd. Voor de komende kilometers toch maar een nieuw batterijtje aanschaffen...
Ik heb wat foto's gemaakt met mijn telefoon, vandaar dat de kwaliteit niet al te denderend is.
Mijn metgezel voor vandaag.
De fiets bleef niet echt schoon.
Col du Maeslantkering
Hulde aan jou en je schaduw. Mooie 'pictorial' van wat bij nader inzien zowaar een oké winterdagje is gebleken.
BeantwoordenVerwijderen