Het is mooi om te zien tijdens de zesdaagse. 14 koppels die kriskras door elkaar rijden. De helft van het koppel onderin de baan, in koers. De andere helft bovenin, wachtend tot hun maatje langskomt om hem af te lossen. Zeker in de finale van zo'n koers is het onwerkelijk om te zien hoe deze mannen het overzicht kunnen bewaren en dat er geen ongelukken gebeuren. Als toeschouwer raak je al vrij snel de kluts kwijt.
Nu heb ik het zelf nog nooit echt van dichtbij kunnen bekijken (behoudens een bezoekje aan de zesdaagse van Amsterdam vorig jaar), laat staan het zelf ooit eens geprobeerd te hebben.
Gisteren kwam dan mijn ontmaagding. Ik heb geleerd te koppelen.
Zoals trainster Carolien mooi wist uit te drukken: ik wist van toeten noch blazen. Starten vanaf nul. De uitleg begreep ik wel, maar dan nog het uitvoeren. Gelukkig kreeg ik een ervaren koppelgenoot toegewezen. Hij kon mij de trucjes uitleggen en gaf mij het vertrouwen dat het goed zou gaan. En dat ging het uiteindelijk wel.
In het begin onwennig. Constant bezig met alle dingen die je in de gaten moet houden. Het vrat energie. Maar het ging prima voor een eerste keer. En het was leuk!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten