Het begon allemaal op een mooie dag in februari. In een land waar het tropische klimaat uitnodigde om de hele dag slechts gekleed in zwembroek op het strand te liggen en te lurken aan een lekkere cocktail. Onee, het was gewoon in Nederland, waar het vroor en alle wegen bedekt waren met sneeuw en ijzel. Niks voor mij (ben een koukleum, ook al kom ik uit het schaatsen). Mijn schaatsseizoen zat er zojuist op. Dit liep allemaal niet zoals ik gehoopt had. In Februari heb ik besloten om het seizoen maar vroeg te beëindigen. Ik was het schaatsen even helemaal zat, was vermoeid en aan rust toe. Een maand lang niks doen werd me voorgeschreven en daar heb ik het lastig mee gehad. Ik was gewend altijd ‘iets’ te doen dus een maand verplicht rust was een compleet nieuwe ervaring. Achteraf gezien was het wel lekker en heeft het me echt goed gedaan.
Het plan voor daarna was lekker fietsen. Altijd leuk gevonden. En ik moest echt even wat anders. In ieder geval tot halverwege de zomer lekker veel fietsen en dan maar weer eens verder kijken of ik het schaatsen nog op wilde pakken. Dat schaatsen heb ik uiteindelijk laten liggen. Ik voelde me vrijer (niks moest meer, heerlijk!) en dat beviel zo erg dat ik het wedstrijdschaatsen vaarwel heb gezegd.
Toch stak ook mijn wedstrijdmentaliteit de kop op. Zomaar rondrijden als een kip zonder kop... niet mijn kopje thee. Het nieuwe doel werd wedstrijden fietsen. Tussen de Amateurs om te kijken of ik een beetje mee zou kunnen. Vanaf April ben ik rustig gaan opbouwen. Het viel toen allemaal niet mee aangezien de meeste wielrenners in april al in topvorm verkeren. Mijn eerste trainingskoers werd ik zelfs tweemaal gedubbeld door de kopgroep. Over deuken in de moraal gesproken. Dit was geen deuk, dit was bijna total-loss. Gelukkig ging het wel snel beter en kon ik na mijn eerste koers al een top 10 notering bijschrijven. Waar ik toen tegen op zag was mijn eerste klassieker. Uiteindelijk bleek die vrees ook ongegrond. Dit gaf voldoende moraal voor de rest van het seizoen. Ik ging serieuzer trainen, zonder de lol te verliezen.
Door het seizoen heen begon ik steeds beter te rijden. Mijn (zelf geschreven) trainingsschema’s leken te werken. Ik kon mijn vormpiek neerleggen waar ik wilde en ik gunde mezelf wat meer vrijheid. Trainen kostte me mentaal weinig moeite. Ten opzichte van het schaatsen voelde ik me bevrijd. Niks moet, alles mag. Ook het laatste wat me aan dit seizoen ontbrak, een zege met bijbehorende bloemen en natuurlijk zoenen van de rondemiss, heb ik uiteindelijk kunnen vervullen. Na Enschede mag ik me komend jaar in ieder geval Nederlands kampioen Amateurs bij de studenten noemen.
Whiej, ik heb standaard zo'n palmboom op mijn kamer :p
BeantwoordenVerwijderenMaareh, dit is wat kort en met een serieus grapjestekort voor een oudejaarsconference hoor.. En ik mis de vooruitblik naar komend jaar;)